Όταν ο σύντροφος μου απομακρύνεται ξαφνικά.. Τι χρειάζεται να κάνω;

Όταν ο σύντροφός σου σε επικρίνει και απομακρύνεται

Στις σχέσεις πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.
Η Κατερίνα Σ. με επισκέφθηκε για να τη βοηθήσω στο πρόβλημα που αντιμετώπιζε με τη σχέση της. Με τον Παύλο ήταν ζευγάρι εδώ και δυο χρόνια, όμως από την αρχή του καλοκαιριού εκείνος φαινόταν να εκνευρίζεται και να απομακρύνεται από την Κατερίνα όλο και περισσότερο, ενώ κάποιες άλλες φορές απλά έμοιαζε να μην την υπολογίζει καθόλου στην καθημερινότητά του, κανόνιζε το πρόγραμμά και τις εξόδους του με τις παρέες του με αποτέλεσμα εκείνη να νοιώθει ότι η σχέση τους οδηγείται γρήγορα προς το τέλος της.
Η Κατερίνα μου αποκάλυψε ότι αισθανόταν ακόμα ερωτευμένη μαζί του και ήθελε να κάνει κάτι για να σώσει τη σχέση αυτή, αλλά όπως παραδέχτηκε, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει το θέμα ήρεμα με αποτέλεσμα να καβγαδίζουν σχεδόν καθημερινά, εκείνη να αισθάνεται απελπισμένη και εκείνος να εκνευρίζεται ακόμα περισσότερο. Η απόσταση μεταξύ τους φαινόταν να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.
Φαινόταν κουρασμένη, λυπημένη και χωρίς ιδιαίτερη διάθεση. Παραμελούσε τις σπουδές της και τους φίλους της, και στα 25 χρόνια της φαινόταν να έχει βουλιάξει στην απελπισία. Αυτό που την ενδιέφερε να καταλάβει ήταν εάν έφταιγε εκείνη για την αδιάφορη συμπεριφορά του, εάν πίστευα ότι υπήρχε κάποια άλλη γυναίκα στη ζωή του Παύλου ή εάν απλά την είχε βαρεθεί καθώς και τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση.
Μου είπε ότι πριν λίγες ημέρες που βρέθηκαν μαζί στο σπίτι του Παύλου, εκείνος παρακολουθούσε τηλεόραση και δεν της έδινε καμία σημασία, όταν αποφάσισε να τον ρωτήσει ευθέως: «Παύλο, πιστεύεις ότι σε αγαπάω;»
Εκείνος το σκέφτηκε για λίγο και της απάντησε: «Όχι, δεν το πιστεύω πια». Η Κατερίνα αισθάνθηκε θυμωμένη και μπερδεμένη και το μόνο που ήθελε ήταν να του πει ότι αν δεν τον αγαπούσε, δεν θα ανεχόταν την αδιαφορία του, τον εκνευρισμό του και την απομάκρυνσή του τους τελευταίους 4 μήνες. Έκανε υπομονή και προσπαθούσε να βελτιώσει τα πράγματα –ή έτσι πίστευε- και αυτό ήταν από μόνο του η απόδειξη των συναισθημάτων της. Όπως μου είπε, αν δεν τον αγαπούσε θα τον είχε παρατήσει με τα πρώτα δείγματα της αλλαγής της στάσης του προς εκείνη.
Η Κατερίνα δεν του είπε τίποτα από όλα αυτά που σκεφτόταν, κυρίως γιατί ο Παύλος φαινόταν να πιστεύει ότι η συμπεριφορά του, η στάση του και η απομάκρυνση του ήταν δικαιολογημένη.
Αυτό που ο Παύλος είχε ξεχάσει ήταν να αναγνωρίζει την αγάπη που του πρόσφερε η Κατερίνα έστω και μέσα από την υπομονή της και τη στεναχώρια της.
Ίσως έχετε παρατηρήσει ότι τη στιγμή που αποφασίζεις να πάρεις ένα συγκεκριμένο αυτοκίνητο, βλέπεις παντού στο δρόμο αυτό το αυτοκίνητο. Ή όταν αποφασίσεις να κάνεις ένα ταξίδι σε ένα συγκεκριμένο τόπο, μοιάζει να συναντάς όλους εκείνους που έχουν πάει εκεί και έχουν να σου διηγηθούν την εμπειρία τους; Σε αυτό που εστιαζόμαστε, αυτό μεγεθύνεται και μοιάζει η μόνη πραγματικότητα και η αλήθεια μας.
Εξήγησα στην Κατερίνα μία άλλη περίπτωση, η οποία έμοιαζε με τη δική της σε κάποια σημεία. Μία άλλη πελάτισσά μου είχε ζητήσει στον φίλο της να είναι πιο τρυφερός, όμως όταν εκείνος προσπαθούσε να την αγκαλιάσει και να τη φιλήσει, τον απέφευγε και του έλεγε «Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνεις αφού δεν το νοιώθεις πραγματικά. Το κάνεις επειδή στο ζήτησα, και έτσι για μένα δεν έχει νόημα». Σε μία άλλη περίπτωση ένας 23χρονος φοιτητής είχε ζητήσει στη σύντροφό του να του συμπαρασταθεί την περίοδο που ετοίμαζε την πτυχιακή του εργασία γιατί το είχε ανάγκη, και όταν εκείνη του τηλεφωνούσε για να τον υποστηρίξει ψυχολογικά, αυτός κλεινόταν στον εαυτό του και δεν της απαντούσε. Μια γυναίκα 28 χρονών είχε πάρει άδεια από τη δουλειά της για να βοηθήσει, όπως είχαν συμφωνήσει, τον σύντροφό της να μετακομίσει στο καινούργιο του διαμέρισμα, αλλά όταν έφτασε εκεί, εκείνος της φώναζε να μην πειράζει τίποτα από τα πράγματά του γιατί όπως της είπε, μόνο εκείνος ήξερε που τον βόλευε να βάλει κάθε ένα από τα αντικείμενα.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει ένα κοινό σημείο. Ο ένας σύντροφος δεν αποδέχεται την αγάπη του άλλου. Είναι σαν να σου φέρνει ένας φίλος ένα δώρο και να μην το δέχεσαι. Το κλειδί για να αλλάξει αυτή η κατάσταση θα ήταν και οι δυο σύντροφοι να δώσουν ακόμα περισσότερο ο ένας στον άλλον, όμως αυτό δεν συμβαίνει συνήθως στην πραγματικότητα. Ο σύντροφος που απομακρύνεται, όπως παρατηρούμε, αδυνατεί να δει και να αποδεχτεί το δώρο της αγάπης που του δίνει ο σύντροφός του. Είναι εκπληκτικό πόσο συχνά, φαίνεται να μην ακούν και να μην βλέπουν τα κομπλιμέντα που τους κάνουν, να μην αντιλαμβάνονται την εκτίμηση και την υποστήριξη που τους δίνει ο σύντροφός τους. Είναι σαν να έχουν φορέσει μια πανοπλία και να έχουν καλύψει τα αυτιά τους οπότε τίποτα δεν μπορεί να τους αγγίξει.
Μοιάζει σαν να προσπαθούμε να πολεμήσουμε την αγάπη, θεωρώντας ότι ο σύντροφός μας δεν είναι ειλικρινής όταν μας λέει κάτι όμορφο, δεν δεχόμαστε τη βοήθειά του όταν την προσφέρει, τον κατηγορούμε ότι υποκρίνεται όταν μας λέει κάτι όμορφο, του λέμε ότι δεν πιστεύει πραγματικά την αξία μας όταν μας υπενθυμίζει πόσο καλοί ήμαστε, τον κριτικάρουμε όταν μας δείχνει τη χαρά του για κάτι που καταφέραμε λέγοντάς του ότι δεν έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται, ή λέγοντάς του ότι… αργά το θυμήθηκε, εκνευριζόμαστε γιατί μιλάμε αλλά δεν καταλαβαίνει τι εννοούσαμε κλπ. Παράλληλα, δεν εκφράζουμε ούτε εμείς συναισθήματα αγάπης αλλάζοντας τη στάση του σώματός μας εκείνες τις στιγμές, δηλαδή σφίγγοντας τους μύες στο στομάχι και το στήθος μας.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.
Για να μπορείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου, μάθε να αγαπάς τον άλλον για όλα εκείνα που μισείς εσύ στον δικό σου εαυτό.
Είναι πραγματικά δύσκολο να αλλάξεις αυτές τις συμπεριφορές γιατί συχνά είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου που υποσυνείδητα υπάρχει από την παιδική ηλικία. Οι γονείς μας συχνά απέρριπταν κάποιες από τις συμπεριφορές μας και τις εκφράσεις του χαρακτήρα μας, είτε μέσω κριτικής («Μην φέρεσαι έτσι!») ή μας αγνοούσαν με τον να μην μας υποστηρίζουν σε κάποια φιλοδοξία ή όνειρο που τους εκφράζαμε σχετικά με κάποιο ταλέντο μας ή δεν μας έδιναν σημασία όταν ήμασταν θυμωμένοι. Όταν αυτό συμβαίνει, διαχωρίζουμε αυτά τα κομμάτια μας και τα κρύβουμε στο υποσυνείδητό μας. Δεν τα αποδεχόμαστε αφού ούτε εκείνοι –οι γονείς- τα αποδέχονταν σε εμάς. Δυστυχώς όμως, το ότι τα κλειδώνουμε στα βάθη της ψυχής μας γιατί τα χαρακτηρίζουμε «μη αποδεκτές» πλευρές του εαυτού μας, αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται, αντίθετα, αποτελούν τον χαμένο εαυτό μας.
Με την πάροδο του χρόνου, αρνούμαστε αυτές τις ανάγκες μας και τις αντικαθιστούμε με άμυνες. Αργότερα στη ζωή, όταν κάποιος άλλος, συνήθως ο σύντροφός μας, τις ψηλαφίσει και τις αποκαλύψει, τον απορρίπτουμε. Για να αποδεχτούμε τον εαυτό μας για αυτό που πραγματικά είναι, θα χρειαστεί στο μυαλό μας να απορρίψουμε τους γονείς μας που –ως παιδιά- τους θεωρούσαμε αλάθητους ως προς τις κρίσεις τους σε εμάς. Και γνωρίζω ότι οι περισσότεροι ενήλικοι δεν θεωρούν πλέον ότι οι γονείς τους είναι αλάθητοι, τότε όμως, ως παιδιά έτσι τους έβλεπαν, και άκριτα έχουν καταχωρήσει στο υποσυνείδητό τους αυτές τις επικρίσεις. Ως παιδιά θεωρούσαμε ότι οι γονείς μας ξέρουν τα πάντα και δεν κάνουν ποτέ λάθος. Η διαδικασία αυτή λοιπόν της αλλαγής είναι επώδυνη γιατί απορρίπτοντας την κρίση των γονιών σου σημαίνει ότι ξυπνάς υποσυνείδητα και το φόβο που είχες τότε, ως παιδί, ότι δηλαδή αν κάνεις κάτι άλλο από αυτό που εκείνοι θέλουν δεν θα είσαι πλέον αποδεκτός, και θα σε εγκαταλείψουν και μπορεί να πεθάνεις. Αυτό, και πάλι υποσυνείδητα, σημαίνει ότι το να δεχτείς αγάπη (σήμερα) για κάτι που τότε είχες θάψει κρίνοντάς το κακό, ισοδυναμεί με το ρίσκο να πεθάνεις.
Πρόκειται για μια δύσκολη και δραματική διαδικασία γιατί το κομμάτι του εγκεφάλου μας που συγκρατεί την γονική επιταγή, τις εντολές που λάβαμε από τους γονείς μας είναι αιώνιο – δηλαδή όπως είχε καταγραφεί τότε έτσι ισχύει και τώρα. Συμβαίνει γιατί στην ηλικία 0-5 ετών τα παιδιά δεν καταγράφουν τα περιστατικά βάσει της λογικής τους αλλά βάσει του συναισθήματός τους. Μπορεί αργότερα, σκεφτόμενοι λογικά να αποδέχονται ή να απορρίπτουν κάποια γεγονότα, έως τα πέντε τους όμως, ότι καταγράφηκε παραμένει ως η αλήθεια. Γι’αυτό εκείνες οι καταγραφές ονομάζονται πεποιθήσεις.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι συνειδητό, αλλά τελικά, το θέμα είναι ότι απορρίπτουμε την αγάπη για να επιβιώσουμε, να παραμείνουμε ζωντανοί.
Ιδανικά, θα έπρεπε να ήμαστε ικανοί να τραβήξουμε την κουρτίνα και να αποκαλύψουμε τι συμβαίνει και να αποφασίσουμε να αποδεχτούμε τους εαυτούς μας όπως είναι, ολόκληρους, και όχι μόνο συγκεκριμένα κομμάτια μας. Δυστυχώς, δεν λειτουργεί με αυτό τον τρόπο. Δεν μπορείς συνειδητά να αγαπήσεις τον εαυτό σου… αγαπώντας τον εαυτό σου. Για να σταματήσεις την απόρριψη του εαυτού σου, πρέπει να μάθεις να αγαπάς σε κάποιον άλλον ότι μισείς σε εσένα. Αν δεν είσαι σίγουρος ποια είναι αυτά που μισείς, μπορείς να τα βρεις εύκολα παρατηρώντας τι είναι αυτό που λες (επικριτικά και θυμωμένα) στους άλλους. Όταν μάθεις να αποδέχεσαι στον σύντροφό σου αυτό το χαρακτηριστικό που μισείς θα μάθεις αυτόματα να το αποδέχεσαι και στον ίδιο σου τον εαυτό. Η αγάπη για τον εαυτό σου γεννιέται από την αγάπη σου για κάποιον άλλον.
Με απλά λόγια, αυτό που δίνεις αυτό παίρνεις. Μαθαίνεις να αγαπάς τον σύντροφό σου και επιτρέπεις στον εαυτό σου να δεχτεί περισσότερη αγάπη. Φυσικά, όπως σε όλα τα πράγματα υπάρχει και ένα τίμημα. Χρειάζεται να απορρίψεις το κομμάτι της ταυτότητάς σου που σε κάνει «θύμα» και να εγκαταλείψεις όλα τα πλεονεκτήματα και το κέρδος που έπαιρνες έως σήμερα όταν αισθανόσουν απελπισμένος (όπως η προσοχή και το ενδιαφέρον των άλλων). Όμως το πραγματικό κέρδος είναι πολύ σημαντικό, γιατί με αυτόν τον τρόπο απογαλακτίζεσαι από τους γονείς σου. Αποκτάς συναισθηματική ανεξαρτησία.
Πρόκειται για μια περίπλοκη κατάσταση. Είναι ακόμα πιο περίπλοκη όταν καταλάβουμε ότι όταν ο ένας σύντροφος απορρίπτει την αγάπη, το ίδιο κάνει και ο άλλος, αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Αυτό συμβαίνει γιατί δημιουργούμε συνήθως σχέσεις με κάποιους που είναι συναισθηματικά ισότιμοι με εμάς (δηλαδή βρίσκουμε συντρόφους που υποφέρουν από παρόμοιο συναισθηματικό τραύμα) αλλά έχουν αναπτύξει εκ διαμέτρου αντίθετες άμυνες. Αν αρχίζεις να φωνάζεις και να εκνευρίζεσαι με τον σύντροφό σου λέγοντάς του πόσο λάθος είναι, εκείνος κατά πάσα πιθανότητα θα απομακρυνθεί αμέσως από εσένα.
Για να επιτύχουμε να φέρουμε εις πέρας αυτή την περίπλοκη διαδικασία και να σώσουμε τη σχέση μας, αλλά κυρίως να ωριμάσουμε εμείς μέσα από τη σχέση μας, είναι πολύ χρήσιμο να μάθουμε να ακούμε πραγματικά τι μας λέει ο άλλος και να δείχνουμε συμπάθεια σε αυτά που μας λέει. Μπορείτε να πείτε «Πες μου τι συμβαίνει μέσα σου, τι αισθάνεσαι όταν σου εκφράζω την αγάπη μου». Μετά ακούστε προσεκτικά την κριτική τους, μπορεί να ακούσετε να σας λέει «Ανησυχώ» ή κάτι παρόμοιο το οποίο θα σας αφήσει έκπληκτους. Αν κατανοούσατε το βαθύτερο νόημα αυτών που σας λέει ο σύντροφός σας, ακούγοντάς τον με συμπάθεια, λογικά θα απαντούσατε «Μπορώ να φανταστώ πως νοιώθεις και καταλαβαίνω ότι φοβάσαι». Και τότε πρόκειται να συμβεί κάτι παράδοξο. Ο σύντροφός σας θα σας δει με άλλα μάτια. Θα αισθανθεί ασφάλεια μαζί σας, κάτι το οποίο είναι ακριβώς το αντίθετο σε σχέση με τις υποσυνείδητες αναμνήσεις που είχε από την παιδική ηλικία όταν εξέφραζε τα ίδια «επικίνδυνα» συναισθήματα στους γονείς του και έτσι να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο.
Η ωριμότητα στην αγάπη έρχεται όταν κάθε ένας από τους δύο συντρόφους έχει μεγαλώσει μαζί με τον σύντροφό του, μέσω της σχέσης τους και όταν και οι δυο γνωρίζουν να παίρνουν και να δίνουν αγάπη – Πρόκειται για μια σημαντική επιτυχία, ένα έπαθλο που διαρκεί μία ολόκληρη ζωή.