7/4/11

Σεμινάριο Σχέσεων στις 28 Μαίου 2011 / Metropolis Live Stage

Το πρώτο βιωματικό Σεμινάριο Σχέσεων της Marea θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 28 Μαίου 2011, σε ένα μοναδικό χώρο, το Metropolis Live Stage, Πανεπιστημίου 54 στην Αθήνα. Το σεμινάριο με εισηγήτρια την Relationship Coach Marea Laoutari θα ξεκινήσει στις 11 το πρωί, θα ολοκληρωθεί στις 7 το απόγευμα και θα περιλαμβάνει όλες τις νέες πληροφορίες γύρω από τις προσωπικές μας σχέσεις, βιωματικές ασκήσεις που θα μας εκπαιδεύσουν σε θέματα που αφορούν στην αποτελεσματική επικοινωνία με τον σύντροφό μας, σε τεχνικές και εργαλεία βελτίωσης του εαυτού μας και της σχέσης μας (και σε προέκταση της σχέσης μας με τα παιδιά μας), αλλά και σημαντικές παρουσιάσεις που αφορούν στο σώμα μας, την υγεία, την ενέργειά μας κλπ. από επιλεγμένους εξειδικευμένους επαγγελματίες όπως ο Energy Coach Ευτύχης Μπλέτσας, η ομάδα personal trainers CANDO, ο εκπρόσωπος της μεθόδου διακοπής του καπνίσματος Allen Carr Πάνος Τζούρας, η διατροφολόγος Ελίνα Μούστου αλλά και ο Χριστόφορος Ζαραλίκος, stand up comedian σε ένα ρόλο... έκπληξη.

Επειδή η γνώση σχετικά με την προσωπική βελτίωσή μας και την βελτίωση των σχέσεών μας πρέπει να είναι προσβάσιμη σε όλους, το κόστος του εισιτηρίου αποφασίστηκε να παραμείνει χαμηλό ώστε να δώσει την ευκαιρία σε κάθε ενδιαφερόμενο να συμμετάσχει σε αυτό το... ταχύρυθμο "σχολείο" σχέσεων.

Κάντε κράτηση το συντομότερο γιατί οι θέσεις είναι πλέον περιορισμένες.

Για περισσότερες πληροφορίες ή κρατήσεις θέσεων μπορείτε να επικοινωνήσετε έως τις 10 Μαίου με την Marea Laoutari στο marea@marealaoutari.com ή στο 210 98.02.645.

19/2/11

Still Single?

SINGLES

Σκεφτήκατε ποτέ τι συμβαίνει όταν ερωτεύεστε;

Είναι απλό. Επικεντρώνεσαι στα χαρακτηριστικά που σου αρέσουν, σε όσα λατρεύεις στον άλλο άνθρωπο. Σωστά;

Εάν είσαι ελεύθερος και θέλεις πραγματικά να δημιουργήσεις μία καταπληκτική σχέση είναι εξίσου απλό, αρκεί να γνωρίζεις κάποια πράγματα και να έχεις ξεκάθαρη εικόνα εκείνων που ψάχνεις σε ένα σύντροφο. Πρόκειται για τα «κριτήρια» που θέτεις ώστε να ερωτευτείς. Είναι όλα εκείνα που σου δημιουργούν έντονα συναισθήματα και σε αναστατώνουν όταν βρίσκεσαι δίπλα σε εκείνον ή εκείνη που σε ενδιαφέρει.

Για να δημιουργηθεί το συναίσθημα, χρειάζεται να επικεντρώσεις την προσοχή σου σε όσα σε συνδέουν με κάποιον άνθρωπο, σε όσα σου αρέσουν πολύ πάνω του και σε εκείνα που εκτιμάς στον χαρακτήρα του και την προσωπικότητά του. Οι σχέσεις διατηρούνται από τα κοινά στοιχεία που έχεις με τον σύντροφό σου, αλλά το πάθος υπάρχει από τις διαφορές σας.

Οι ελεύθεροι, δεν είναι άνθρωποι που προσπαθούν να το «παίξουν» δύσκολοι. Ούτε είναι θλιμμένοι και μίζεροι άνθρωποι που κλειδώνονται στα σπίτια τους. Αντιθέτως. Στις μέρες μας το να είσαι single είναι συνηθισμένο, όπως συνηθισμένο είναι το να ψάχνεις τον κατάλληλο σύντροφο για μία όμορφη σχέση (στην καλύτερη περίπτωση) ή να ψάχνεις την ικανοποίηση σε ανθρώπους που γνωρίζεις ότι δεν είναι κατάλληλοι για σένα, αλλά τι να κάνεις, αυτοί έτυχαν και σκέφτηκες να προσπαθήσεις. Αυτό το τελευταίο το συναντάμε κυρίως σε ανθρώπους που τους φοβίζει η αγάπη, ενώ η σύνδεση και η απλή επαφή είναι πολύ εύκολη και λιγότερο επικίνδυνη. Όμως τα «λιγότερα» είναι γενικά λιγότερα σε όλα.

Αν μπορούσα να σου αποδείξω ότι μπορείς να δημιουργήσεις μία εκπληκτική σχέση πάθους και αγάπης και ότι αυτό θα κρατούσε για πάντα, θα έλεγες «ναι» στην αγάπη; Είμαι βέβαιη ότι θα το έκανες.

Ως Relationship Coach, ειλικρινά πιστεύω ότι η αγάπη και το πάθος στη σχέση μπορούν να διαρκέσουν μία ζωή (και ναι, εννοώ με το ίδιο πρόσωπο). Το να είσαι ερωτευμένος, δεν χρειάζεται να είναι απλά «εκείνη η φάση της σχέσης τους πρώτους μήνες», τότε που όλα ήταν χρωματιστά και υπέροχα για τους δυο σας. Μπορεί να είναι για πάντα.

Φυσικά, δεν πρόκειται να συμβεί αυτόματα από μόνο του, ούτε πρόκειται για θέμα χημείας, όπως πολλοί πιστεύουν. Χρειάζεται να γνωρίζεις αρκετά πράγματα για τις ανάγκες που έχουν οι άνθρωποι, για τον τρόπο που επικοινωνούν, πόσο διαφορετικοί είναι οι άντρες από τις γυναίκες στον τρόπο που σκέφτονται, εκφράζονται και δρουν. Επίσης είναι σημαντικό να γνωρίζεις αρκετά πράγματα για τον ίδιο τον εαυτό σου, τις πεποιθήσεις σου, τις επιθυμίες σου, τους φόβους σου και τα δυνατά σου σημεία.

Δυστυχώς ένα θέμα που διαπιστώνουμε συχνά στα ζευγάρια είναι ότι έχουν υψηλές απαιτήσεις από τον σύντροφό τους (αλλά όχι από τον εαυτό τους). Δεν είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικό να έχεις απαιτήσεις από τον άλλο άνθρωπο αν δεν κάνεις και εσύ την ίδια προσπάθεια να πλησιάσεις και να προσφέρεις στον σύντροφό σου εκείνα που ζητάς. Αν δεν κάνεις το βήμα να τον πλησιάσεις και να γεφυρώσεις την απόσταση που σας χωρίζει, πως περιμένεις να το κάνει ο άλλος για εσένα; Έτυχε ποτέ να μιλήσεις με ζευγάρια που είναι μαζί στη ζωή για 20, 30, 40 ακόμα και 50 χρόνια και που διατηρούν ακόμα το πάθος και την αγάπη στη σχέση τους; Μήπως τους ρώτησες ποιο είναι το μυστικό τους;

Αυτά τα ζευγάρια, δεν αισθάνονται μόνο αγάπη, έχουν και αληθινή επαφή μεταξύ τους. Εννοώ σωματική επαφή, όχι απλά σεξ αλλά χάδια, φιλιά, τρυφερά αγγίγματα, καλή επικοινωνία. Το μεγαλύτερο μυστικό όμως τέτοιων ζευγαριών είναι ότι ο
σύντροφός τους είναι η σημαντικότερη προτεραιότητά τους.
Η κοινωνία σήμερα, δυστυχώς, μας διδάσκει πώς σημαντικό είναι να επικεντρωνόμαστε κυρίως στον εαυτό μας, να είμαστε καχύποπτοι με τους άλλους, να μη επενδύουμε συναισθηματικά για να μην βρεθούμε χαμένοι και άλλα τέτοια καταστροφικά σενάρια που μας εμποδίζουν να βιώσουμε την αγάπη, το πάθος και την ευτυχία της συντροφικότητας. Επίσης μας διδάσκει πόσο σημαντικό είναι στη ζωή (στη σχέση, στο γάμο, στη δουλειά) να έχεις πειθαρχία. Μόνο που η πειθαρχία δεν ήταν ποτέ το μυστικό της ευτυχίας μακροπρόθεσμα, γιατί για πόσο μπορεί κάποιος να ζήσει έτσι σαν στρατιώτης; Κάποια στιγμή λογικό είναι να «σπάσεις» και τότε η πειθαρχία δεν θα μπορεί να σώσει τα απομεινάρια της σχέσης σου.

Ήρθε η ώρα λοιπόν να κάνεις κάτι πολύ καλύτερο και θετικό για εσένα και τις σχέσεις σου. Αντί να κάνεις εκείνο που πρέπει, κάνε εκείνο που θέλεις και που θα σε οδηγήσει στην αγάπη αντί στο «πρέπει». Αν θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου πραγματικά, θα χρειαστεί να μάθεις να ελέγχεις τα συναισθήματά σου. Αν δεν έχεις πρόθεση να κάνεις τουλάχιστον αυτό για τον εαυτό σου, καλύτερα να ξεχάσεις μια και καλή οτιδήποτε αφορά στην επιτυχία της σχέσης σου γιατί δεν θα έχεις καμία ελπίδα.

Εκείνο που είναι πραγματικά υπέροχο, είναι ότι είναι εύκολο να ελέγχεις τα συναισθήματά σου αν σου μάθει κάποιος τον τρόπο. Ξέρω ότι κανείς δεν φρόντισε να σου δείξει αυτό το «πως» για να μπορείς να ελέγχεις και να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου ώστε αντί να σε πηγαίνουν όπου θέλουν, να πηγαίνεις εσύ εκεί που είναι ο στόχος σου.

Υπάρχουν κάποιοι κανόνες για να τα καταφέρεις. Χρειάζεται να είσαι ρεαλιστής και να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι. Καταλαβαίνω ότι εφόσον δεν έχεις σχέση σε αυτή τη φάση της ζωής σου, δεν σημαίνει ότι δεν είχες σχέση ποτέ. Είμαι βέβαιη ότι στο παρελθόν προσπάθησες αρκετές φορές και οι σχέσεις εκείνες δεν ήταν αυτό που ήθελες ή περίμενες. Αν διστάζεις να δοκιμάσεις πάλι ίσως συμβαίνει επειδή δεν θέλεις να απογοητευτείς, να σε απορρίψουν ή να αποτύχεις. Έχεις δίκιο και σε καταλαβαίνω. Ποιος θα το ήθελε άλλωστε;

Ένας άλλος κανόνας για να δημιουργήσεις την κατάλληλη σχέση είναι να μπορείς να αποφασίσεις ξεκάθαρα τι είναι εκείνο που θέλεις να ζήσεις σε αυτή τη σχέση. Δηλαδή, είναι σημαντικό να έχεις όραμα. Αυτό λείπει από τις περισσότερες σχέσεις σήμερα. Οι άνθρωποι δεν οραματίζονται το κοινό τους μέλλον. Αν δεν κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, θα πας εκεί που κοιτάς.

Κάθε σχέση, και κάθε κομμάτι της ζωής χρειάζεται να το οραματίζεσαι για να μπορείς να το πετύχεις. Δεν εννοώ ένα απλό όραμα για το άμεσο μέλλον. Εννοώ ότι χρειάζεται να έχεις όραμα για ένα εκπληκτικό μέλλον μαζί με τον σύντροφό σου!

Ο ρόλος μου ως Relationship Coach, είναι να δημιουργήσω μαζί σου αυτό το όραμα για τη σχέση σου και να παραμείνω δίπλα σου υποστηρίζοντάς σε έως τη στιγμή που θα το ζεις πραγματικά.

Θα συζητήσουμε για πολλά πράγματα που αφορούν στη ζωή σου και θα αποφασίσουμε μαζί ποιοι είναι οι στόχοι σου. Θα μοιραστώ μαζί σου τη γνώση που έχω ως επαγγελματίας στο θέμα των σχέσεων και θα σου προσφέρω όλα τα εργαλεία που χρειάζεσαι για να κινητοποιηθείς δημιουργικά ώστε να έχεις τη σχέση που επιθυμείς και σου αξίζει.

Visit now my website and book your personal first session: www.marealaoutari.com

13/12/10

Πως λειτουργεί ο εγκέφαλός μας (1o μέρος) - ΑΝΤΙΛΗΨΗ

Όταν καταλάβεις πως λειτουργεί ο εγκέφαλός σου, μπορείς να καταλάβεις καλύτερα τις εμπειρίες της ζωής σου.

Οι εμπειρίες που έχεις στη ζωή σου, δεν είναι τίποτα πέρα από τις ερμηνείες που δίνεις εσύ σε γεγονότα που συμβαίνουν γύρω σου. Ανάλογα τις εμπειρίες που είχες έως σήμερα, ερμηνεύεις τα γεγονότα βάσει των σκέψεων και των συναισθημάτων που έχεις για αυτά. Ο εγκέφαλός μας ψάχνει διαρκώς την ερμηνεία όσων συμβαίνουν ώστε να μπορεί να κατηγοριοποιήσει ένα γεγονός.

Με αυτό το σκεπτικό, επειδή όλοι έχουμε διαφορετικές προσωπικές εμπειρίες, δίνουμε και διαφορετική ερμηνεία σε γεγονότα δηλαδή άλλος θεωρεί ότι είναι κακό και άλλος καλό ή ουδέτερο για τη ζωή του.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο κόσμος και οι ερμηνείες που έχεις δώσει σε οτιδήποτε σου συνέβη, αποτελούν τη δική σου αντίληψη πραγμάτων βάσει όσων εσύ πιστεύεις. Δεν πρόκειται για αντικειμενική παρατήρηση. Αυτό είναι που μας κάνει μοναδικούς, εφόσον κανείς στον κόσμο δεν έχει ακριβώς τις ίδιες εμπειρίες, συναισθήματα και σκέψεις με εσένα.

Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στη ζωή σου εάν μπορούσες να ελέγχεις καθημερινά όλες τις ερμηνείες που δίνεις σε αυτά που συμβαίνουν; Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στη ζωή και το μέλλον σου; Όταν το καταλάβεις αυτό καλά, δεν θα αφήνεις άλλους να σε επηρεάζουν μέσω των δικών τους ερμηνειών και αντιλήψεων, γιατί θα ξέρεις ότι εκείνοι έτσι το βλέπουν γιατί έχουν άλλες προσωπικές εμπειρίες.

 Εάν πιστεύεις ότι κανείς δεν πρόκειται ποτέ να σε αγαπήσει πραγματικά, τότε θα έχεις δίκιο
 Εάν πιστεύεις ότι ο σύντροφός σου δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης, τότε θα έχεις δίκιο
 Εάν πιστεύεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα στη ζωή σου να πετύχεις κάτι σπουδαίο, τότε θα έχεις δίκιο
 Εάν όλη η προσοχή σου εστιάζεται στο τι πάει λάθος, αυτό θα πιστεύεις, ότι όλα στη ζωή σου πάνε λάθος

Στην κοινωνία μας, οι περισσότεροι έχουμε μάθει να εστιαζόμαστε στα αρνητικά οπότε έχουμε συνηθίσει να είμαστε αρνητικοί. Μας είναι εύκολο να πείθουμε τον εαυτό μας ότι βρισκόμαστε στη λάθος σχέση, στη λάθος δουλειά, στη λάθος οικογένεια και ότι η επιτυχία συμβαίνει μονίμως σε άλλους, όχι σε εμάς.

Θα ήθελα να σου υπενθυμίσω απλά ότι οι πολύ επιτυχημένοι άνθρωποι ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ δεν σκέφτονται έτσι. Ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τα πράγματα είναι ότι ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΑ και οτιδήποτε επιθυμούν να πετύχουν ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ στη ζωή τους. Επειδή αυτό πιστεύουν, δραστηριοποιούνται στην κατεύθυνση του στόχου τους, τον οποίο αργά ή γρήγορα πετυχαίνουν.
Εσύ τι πεποιθήσεις έχεις δημιουργήσει για τον κόσμο; Ίσως ο λόγος που δεν έχεις αυτό που επιθυμείς, να είναι το αποτέλεσμα αυτού που πιστεύεις εσύ ο ίδιος. Θέλεις να το ξανασκεφτείς λοιπόν;

Marea Laoutari / Life & Relationship Coach

26/9/10

Αγάπη; ή Σύνδεση; Το ένα ακριβό... το άλλο αναγκαίο.

ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΔΕΟΜΑΣΤΕ;
Μια από τις 6 Βασικές ανθρώπινες ανάγκες επιβίωσης είναι η Αγάπη και η Σύνδεση.
Οι περισσότεροι πάνε για τη Σύνδεση, γιατί η Αγάπη τους φαίνεται δύσκολη.
Κάθε μικρό παιδί, συνδέεται επαρκώς με τους γονείς του ώστε να πάρει την αγάπη, την φροντίδα και την απαραίτητη τροφή και να επιβιώσει, και στη συνέχεια περνάει στην επόμενη φάση ανάπτυξης που είναι χαρακτηριστική από τη φράση… «Μόνος μου!»
Όλοι θα έχετε δει παιδιά περίπου στην ηλικία των 3 ετών που αυτό το «μόνος μου!» το έχουν σαν καραμέλα. Όλα θέλουν να τα κάνουν μόνα τους και αυτό είναι πολύ σημαντικό ώστε να διαπιστώσουν τις ικανότητές τους και τις δυνάμεις τους.
Με τον ίδιο τρόπο υπάρχουν πολλοί ενήλικοι που θέλουν επίσης να τα κάνουν όλα μόνοι τους και πιστεύουν ότι μπορούν. Είναι όμως αλήθεια;
Κανείς δεν είναι μόνος του, ούτε καν ο Ναυαγός Tom Hanks στην ταινία. Ακόμα και εκείνος συνδέθηκε με τα ζώα (Σκοτώνοντάς τα) για να επιβιώσει και έκανε τα πάντα για να φύγει από το νησί, όχι γιατί δεν υπήρχε τροφή και ασφάλεια αλλά γιατί δεν μπορούσε να ζει μόνος του.
Ήθελε να επιστρέψει στην κοπέλα του και στην οικογένειά του.
Κανείς δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνος του. Είναι πολλά αυτά που χρειάζεσαι καθημερινά για να τα καταφέρεις.
Από τη στιγμή που ξυπνάμε, από το ξυπνητήρι που κάποιος έφτιαξε για μας, την καφετιέρα, το ψυγείο, την τοστιέρα, τα ρούχα, το αυτοκίνητό μας κοκ. Έχουμε ανάγκη άλλων ανθρώπων για την κάλυψη των αναγκών μας.
Συνδεόμαστε… ή συνεργαζόμαστε με εκείνους που έχουμε κοινούς στόχους, κοινή γλώσσα επικοινωνίας (και δεν εννοώ λεκτικά, αν και αυτό είναι σημαντικό επίσης), κοινές πεποιθήσεις και συνήθειες. Είναι ο τρόπος μας για να αναπτυχθούμε. Καθρεφτιζόμαστε στο φίλο, στο συνεργάτη, στον σύντροφο, στα παιδιά μας, ακόμα και στον μανάβη… και μέσω του καθρεφτίσματος στις αντιδράσεις τους καταλαβαίνουμε τι ήμαστε εμείς σε σχέση με τους άλλους.
Κάπου διάβαζα… νομίζω στο «Συζήτηση με το Θεό» του Neale Donald Walsh, ο οποίος υποστηρίζει ότι ο Θεός μας δημιούργησε για να καταλάβει πόσο τέλειος είναι ο ίδιος… ο Θεός είναι Όλα, οπότε δεν μπορούσε να αντιληφθεί τον εαυτό του. Δεν ξέρω πόσο αληθεύει, έχει όμως μια λογική βάση.
Συνδεόμαστε λοιπόν για να προχωρήσουμε, να συνεργαστούμε, να φτιάξουμε ομάδα, να αισθανθούμε ασφάλεια και αποδοχή, ακόμα και για να διαφωνήσουμε μετρώντας έτσι τις ικανότητές μας και τις δυνάμεις μας όπως τότε που ήμασταν 3 χρονών.

• Συνδεόμαστε με Συντρόφους για να αναπαραχθεί το είδος. Συνδεόμαστε με Φίλους για να αισθανθούμε ασφαλείς, προστατευμένοι και αποδεκτοί.
• Συνδεόμαστε με Συνεργάτες για να πετύχουμε σημαντικότερα αποτελέσματα στη δουλειά, να βελτιώσουμε τα οικονομικά μας, να εξελιχθούμε, να νοιώσουμε σημαντικοί.
• Συνδεόμαστε με τους γονείς μας για να επιβιώσουμε και να πάρουμε αγάπη.
• Συνδεόμαστε με τα παιδιά μας για να δούμε στα προσωπάκια τους τον καλύτερο, εξελιγμένο εαυτό μας, και να αισθανθούμε ότι δεν θα χαθούμε, θα νικήσουμε το θάνατο έστω και μέσω των παιδιών μας που θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά από εμάς.
Συνδεόμαστε λέω… γιατί είναι πιο εύκολο. Η αγάπη είναι δύσκολη.
Μετά τη σύνδεση υπάρχει η αγάπη, η οποία απαιτεί συναισθηματική επένδυση, άρα και ρίσκο να τα χάσεις όλα.
Οι περισσότεροι που γνωρίζω απλά συνδέονται. Φοβούνται να το πάνε παρακάτω. Αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς με την σύνδεση, αλλά όχι με την αγάπη.
Γιατί αν φύγεις, και μ αφήσεις, τι θ’απογίνω; Θα πεθάνω. Αυτός είναι ένας άλλος φόβος που κουβαλάμε από μωρά.
Αποδεχόμαστε κανόνες και «πρέπει» για να ήμαστε ασφαλείς ότι η μαμά δεν θα μας εγκαταλείψει, άρα δεν θα πεθάνουμε.
_________
ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ
Η σύνδεση καταρχήν ξεκινάει από τους γονείς και το μωρό. Είναι αυτό που τους κάνει να θέλουν να κάνουν μπάνιο το μωρό τους με αγάπη και προσοχή και να το φροντίσουν και να το προστατεύσουν.
Η σύνδεση τους κάνει να σηκώνονται στη μέση της νύχτας για να το ταΐσουν και τους ξυπνάει κάθε φορά που το μωρό κλαίει.
Έβλεπα το πρωί ένα περίεργο ντοκιμαντέρ που ο σύζυγος ήταν ο «κ. μαμά». Έμοιαζε να ξέρει τι να κάνει με το μωρό από την αρχή ενώ η μαμά δεν μπορούσε να τα καταφέρει. Ο μπαμπάς το κράταγε αγκαλιά και εκείνο ηρεμούσε, και έτσι η μαμά τα είχε κάπως χαμένα. Έβλεπες μέρα με τη μέρα τον μπαμπά να συνδέεται με το μωρό περισσότερο και η μαμά να μένει έξω από το παιχνίδι, απελπισμένη και εκνευρισμένη.
Μετά παρουσιάστηκε ένας ψυχίατρος που έλεγε ότι τα παιδιά δεν τα νοιάζει αν η μαμά τους έχει μουστάκι. Τα ενδιαφέρει απλά να συνδεθούν όσο χρειάζεται για να επιβιώσουν.
Όταν έρχεται ένα μωρό, τα ζευγάρια εκεί που ήταν συνδεδεμένα ως διάδα (συνήθως βέβαια γιατί καμιά φορά είναι εξαρχής τριάδα, αυτός, αυτή και η πεθερά)… ξαφνικά γίνονται τρίγωνο (μπαμπάς, μαμά, μωρό). Οι τριγωνικές συνδέσεις χρειάζονται δουλειά για να είναι ισορροπημένες. Δηλαδή, όταν γίνεσαι γονιός, οι ΤΡΕΙΣ απειλούν τους ΔΥΟ.

Οι επιστήμονες μαθαίνουν ακόμα πολλά για τη σύνδεση. Ξέρουν ότι αυτοί οι στενοί δεσμοί μεταξύ παιδιού και γονιών δημιουργούν το πρώτο μοντέλο συμπεριφοράς ως προς τις προσωπικές σχέσεις για το παιδί αργότερα… στην ενηλικίωσή του. Το πόσο κοντά βρίσκονται οι γονείς με το παιδί σε αυτή την περίοδο, καθορίζει και το πόσο κοινωνικό και συνδεδεμένο θα είναι το παιδί αργότερα με φίλους, συντρόφους, ακόμα και με τα δικά του παιδιά…

Γιατί όμως η σύνδεση είναι τόσο σημαντική;
Έρευνες σε νεογέννητα μαμουδάκια με κούκλες ως μαμάδες που ήταν φτιαγμένες από μαλακό ύφασμα και κρατούσαν γάλα για να τα ταΐζουν, εμφάνιζαν ότι τα μαιμουδάκια με τις ψεύτικες μαμάδες αισθάνονταν απελπισία και αποτυχία στο να καταφέρουν να κάνουν βασικά πράγματα.
Άλλα μαμουδάκια που είχαν πραγματικές μητέρες, κοινωνικοποιούνταν καλύτερα και κατάφερναν να κάνουν ότι ήθελαν με επιτυχία.
Το 1935 επί Χίτλερ, είχαν γίνει αντίστοιχα επιστημονικά πειράματα με πραγματικά μωρά. Μία ομάδα μωρών τρέφονταν κανονικά και οι νοσοκόμες τα φρόντιζαν όπως έπρεπε, όμως απαγορευόταν να τα αγγίξουν να τα αγκαλιάσουν ή να τους μιλήσουν. Στην ουσία απαγορευόταν να συνδεθούν με τα μωρά.
Τα μωρά μεγαλώνοντας εμφάνιζαν ασθένειες και νοητική υστέρηση ενώ έως την εφηβεία τους πολλά από αυτά πέθαναν.
Η σύνδεση με άλλους ανθρώπους επηρεάζει το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Για να ήμαστε υγιείς, δεν φτάνει να τρεφόμαστε και να ασκούμαστε, αλλά να ήμαστε και σε υγιή επαφή με άλλα άτομα, να αισθανόμαστε συνδεδεμένοι και να καλύπτουμε τις ανάγκες μας μέσω των άλλων ανθρώπων.
Από τη γέννησή του ο άνθρωπος είναι έτοιμος να συνδεθεί αμέσως, αν και αυτό δεν συμβαίνει απαραίτητα και με τους γονείς, οι οποίοι για να αισθανθούν συναισθηματική σύνδεση ίσως χρειαστούν λίγο περισσότερο χρόνο. Ειδικά εάν έχουν υιοθετήσει το παιδί, ή εάν το παιδί χρειάστηκε να μείνει στη θερμοκοιτίδα για λίγο διάστημα.
Προφανώς εκείνος που έχει ανάγκη κάποιον άλλον για να επιβιώσει, όπως ένα μωρό για παράδειγμα, το πρώτο που χρειάζεται να κάνει είναι να συνδεθεί.

Ο έρωτας και η αγάπη στο μικροσκόπιο των επιστημόνων.

Στην ανάπτυξη δεσμού μεταξύ μητέρας και παιδιού εμπλέκεται η χημική ουσία ωκυτοκίνη ή οξυτοκίνη. Ωκύς σημαίνει Γρήγορος και η ορμόνη αυτή παράγεται αμέσως μετά τον τοκετό. Αυτή λοιπόν είναι η ορμόνη της αγάπης, η οποία εκκρίνεται γρήγορα ώστε να συνδεθεί η μητέρα με το παιδί και να το φροντίσει.
Αλλά ακόμη και αν αυτό ισχύει για τη μητρική αγάπη, τι συμβαίνει με τον έρωτα; Είναι απλά μία έκκριση ωκυτοκίνης και μερικών άλλων χημικών ουσιών την κατάλληλη στιγμή;
Οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι η ωκυτοκίνη συμμετέχει στη δημιουργία δεσίματος μεταξύ αρσενικού και θηλυκού για να κάνουν μακροχρόνιες σχέσεις. Επιπλέον, αυξάνει την εμπιστοσύνη και την ικανότητα να αναγνωρίζει κάποιος τα συναισθήματα των άλλων και βοηθά στην ενδυνάμωση των δεσμών μεταξύ των ανθρώπων.

Ο έρωτας είναι μια χημική διαδικασία που εκρήγνυται στον εγκέφαλο.



ΝΤΟΠΑΜΙΝΗ ΚΑΙ ΩΚΥΤΟΚΙΝΗ

Έρευνες σε ερωτευμένα ζευγάρια έχουν δείξει ότι μετά το πρώτο μαγικό ραντεβού ενεργοποιείται στον εγκέφαλο ένα πολύπλοκο σύστημα, όπως ακριβώς συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος παίρνει κοκαΐνη.


"Η ντοπαμίνη παράγεται όταν κάνεις κάτι πολύ ευχάριστο, όπως είναι το sex, τα ναρκωτικά ή όταν τρως σοκολάτα". Χαρακτηρίζεται από ανεξάντλητη ενέργεια, αϋπνία, συναισθήματα ευφορίας, αλλά και νευρικότητας και ταραχής, όταν δεν είσαι μαζί με το έτερον ήμισυ.

Μετά την ξαφνική έκκριση ντοπαμίνης έρχονται στο προσκήνιο οι ορμόνες της αγάπης, η βασοπρεσίνη και η ωκυτοκίνη. Αυτές προκαλούν το συναισθηματικό δέσιμο στα ζευγάρια.
Η ωκυτοκίνη εκκρίνεται σε στιγμές οικειότητας, όταν για παράδειγμα δύο άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια για πολλή ώρα, όταν αγκαλιάζονται ή στη διάρκεια του sex. Παράγεται και από ένα τρυφερό χάδι, ένα γαλλικό φιλί… ή όταν ο σύντροφός σου προσφέρεται να πλύνει εκείνος τα πιάτα γιατί εσύ είσαι κουρασμένη.

Στους άντρες, η αντίστοιχη ορμόνη της ωκυτοκίνης είναι η βασοπρεσίνη, η οποία τους κάνει να συνδέονται συναισθηματικά με τη γυναίκα..
Δεν θα ήταν ωραίο να υπήρχαν ενέσεις ωκυτοκίνης και βασοπρεσίνης που να της κάναμε όταν έχουμε θέμα στη σχέση μας; Ή να υπήρχε το αντίδοτό τους όταν όλα χαλάνε;

Τώρα διάβαζα ότι η απιστία και ο φόβος της δέσμευσης για κάποιους άντρες μπορεί και να προκύψει από μία γενετική διαφοροποίηση σε έναν υποδοχέα βασοπρεσίνης. Δεν παράγουν αρκετή… και δεν συνδέονται συναισθηματικά. Αλλά αυτό είναι μία γενετική ανωμαλία και δεν συμβαίνει παρά σε ελάχιστους φίλους μας…
Οπότε μην πάτε στην κοπέλα σας να της πείτε ότι δεν φταίτε εσείς αλλά η βασοπρεσίνη σας!

Sex
Το sex επίσης κάνει θαύματα στη σύνδεση.


Στα ζευγάρια που είναι ερωτευμένα, και κάνουν καλό και συχνό sex, έχει ως αποτέλεσμα το ανοσοποιητικό τους σύστημα να λειτουργεί καλύτερα, ενώ οι ορμόνες που εκκρίνονται δηλαδή η ωκυτοκίνη (στις γυναίκες) και η βασοπρεσίνη (στους άντρες) ενεργοποιούν τμήματα του εγκεφάλου που συνδέονται με την ηρεμία και την καταστολή του πόνου.

Τέλος αυτό που χρειαζόμαστε για να δημιουργήσουμε μια ωραία σχέση είναι συνειδητά να το θέλουμε και υποσυνείδητα να μην έχουμε πεποιθήσεις που λένε το αντίθετο.
Γιατί όταν αυτό συμβαίνει, δεν φτάνεις στο στόχο σου με τίποτα, κι αν φτάσεις έχεις πονέσει πριν.
Ο εγκέφαλος λειτουργεί με πολύ μεγάλες ταχύτητες. Μπορεί να εγγράψει ή να σβήσει φοβίες και πεποιθήσεις πολύ γρήγορα. Αν όμως υποσυνείδητα δεν το πιστεύεις, αυτή η διαδικασία αργεί πάρα πολύ και περνάς από πόνο.
Ολοι μας συνδεόμαστε ανάλογα με το τι μάθαμε μικροί από τους γονείς μας. Όπως το έκαναν εκείνοι, πανομοιότυπα φερόμαστε και εμείς. Και για κάποιους που τα έχουν αλλάξει όλα είναι πάλι για τον ίδιο λόγο. Είδαν και αναγνώρισαν το πρότυπο των γονιών, το απέρριψαν και τράβηξαν άλλο δρόμο.
Έχετε ακούσει για την εκπαίδευση του ψύλλου;
Μπορεί να πηδήξει 356 φορές το ύψος του. Αν τον κλείσεις όμως σε ένα κουτί με χαμηλότερο ύψος, αυτός θα αρχίσει να πηδάει και θα κοπανάει το κεφάλι του και θα πονάει. Οπότε θα προσαρμόσει τη δυνατότητά του σε χαμηλότερο ύψος.
Αν του κατεβάσεις και πάλι το ύψος του κουτιού, πάλι στην αρχή θα χτυπάει το κεφάλι του και θα πονάει και θα επαναπροσαρμόσει άλλη μια φορά το πόσο ψηλά πηδάει.. ώστε να μην πονάει.
Στο τέλος αν τον βάλεις σε κουτί ύψους 2,5 εκατοστών… θα προσαρμοστεί να πηδάει μόνο σε αυτό το ύψος. Ακόμα κι αν τον βγάλεις από το κουτί και τον αφήσεις ελεύθερο, δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπηδήξει πιο ψηλά, γιατί θυμάται ότι το πιο ψηλά πονάει.
Εσείς; Σε τι προσαρμοστήκατε; Τι πεποιθήσεις έχετε; Σε ποιες περιπτώσεις πιστεύετε ότι θα πονέσετε αν σταθείτε όρθιοι και κάνετε όλα όσα είστε φτιαγμένοι να κάνετε;
Μήπως είστε και εσείς ένας ψύλλος που μάθατε να πηδάτε πολύ λίγο γιατί το ψηλά μπορεί να πονέσει;
Σημαντικό είναι να έχουμε επαφή και σύνδεση πρώτα με τον εαυτό μας. Να ξέρουμε τι θέλουμε, τι μας αρέσει, ποιες είναι οι αξίες μας… και στη συνέχεια μπορούμε να συνδεθούμε καλά και με άλλους.
ΣΥΝΔΕΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Το Chat που έχουμε στην εκπομπή μας, είναι ένας τρόπος σύνδεσης μεταξύ μας.
Κάποιοι άλλοι που τους λείπει η σύνδεση, τρώνε πολύ και συνδέονται με το φαγητό για να ικανοποιήσουν το κενό.
Το Facebook είχε τόση επιτυχία ως κοινωνική δικτύωση και σύνδεση ηλεκτρονικών φίλων… αποδεικνύοντας πόσο μακριά ήμαστε τελικά ο ένας από τον άλλον. Το FB μας έφερε πιο κοντά… και γι’αυτό οι περισσότεροι παθαίνουν εμμονή με το να ενημερώνονται και να γράφουν στο status τους τα νέα τους.
Η σύνδεση στο χώρο εργασίας επίσης είναι ιδιαίτερα σημαντική για να προοδεύσουμε ή όχι.
Εκείνοι με τους οποίους κάνουμε παρέα συχνά αποτελούν το καλύτερο δείγμα για το πόσο θα προχωρήσουμε στη ζωή μας.

Τελικά, η σύνδεση είναι απαραίτητη και τη βλέπουμε να ξεκινάει από τη σύνδεση δυο συντρόφων οι οποίοι μέσω του σεξ κάνουν μωρό. Το μωρό είναι συνδεδεμένο με τους γονείς. Οι γονείς μεταξύ τους και με την υπόλοιπη οικογένεια και την κοινωνία. Οι κοινωνίες αποτελούνται από άπειρους πυρήνες σύνδεσης και δικτύωσης, όπως το σχολείο, οι εταιρείες, η εκκλησία, οι αθλητικές ομάδες, τα φιλανθρωπικά σωματεία, τα πολιτικά κόμματα, οι γειτονιές, οι πόλεις, τα κράτη μεταξύ τους. Η γη συνδέεται με την πορεία του ήλιου και το φεγγάρι με τη γη και όλα αυτά είναι κομμάτι ενός μεγάλου συστήματος που λέγεται γαλαξίας και είναι συνδεδεμένο κομμάτι του σύμπαντος.
Το άτομο περιέχει πρωτόνια και νετρόνια… και η σύνδεσή τους με όλα τα υπόλοιπα δημιουργεί κύτταρα και τα κύτταρα ένα σώμα… Όπου κι αν κοιτάξουμε υπάρχει σύνδεση του ενός σε σχέση με κάτι άλλο…

ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΙ
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ – Καθηγητής Ιατρικής και Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Harvard και ο Dr. James Fowler έγραψαν το βιβλίο
«ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΙ» που εξετάζει τη δύναμη των κοινωνικών δικτύων και πως αυτά διαμορφώνουν τη ζωή μας. Μπορεί να πιστεύουμε ότι είμαστε αυτεξούσια άτομα που καθορίζουν τη μοίρα τους, αλλά όπως εξηγούν οι συγγραφείς, δεν αποτελούμε παρά κύτταρα στο νευρικό σύστημα ενός πολύ μεγαλύτερου οργανισμού.
Όπως λένε οι ίδιοι…
Ότι κάνουμε ή λέμε έχει την τάση να ταξιδεύει μέσα στο δίκτυό μας, επηρεάζοντας τους φίλους μας, τους φίλους των φίλων μας, ακόμη και τους φίλους, των φίλων των φίλων μας.
Εσύ.. πόσους φίλους έχεις… και πόσους κοινούς φίλους έχουμε;
Λένε ότι ανά 7 άτομα στον κόσμο, συνδεόμαστε…

22/9/10

Όταν ο σύντροφος μου απομακρύνεται ξαφνικά.. Τι χρειάζεται να κάνω;

Όταν ο σύντροφός σου σε επικρίνει και απομακρύνεται

Στις σχέσεις πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.
Η Κατερίνα Σ. με επισκέφθηκε για να τη βοηθήσω στο πρόβλημα που αντιμετώπιζε με τη σχέση της. Με τον Παύλο ήταν ζευγάρι εδώ και δυο χρόνια, όμως από την αρχή του καλοκαιριού εκείνος φαινόταν να εκνευρίζεται και να απομακρύνεται από την Κατερίνα όλο και περισσότερο, ενώ κάποιες άλλες φορές απλά έμοιαζε να μην την υπολογίζει καθόλου στην καθημερινότητά του, κανόνιζε το πρόγραμμά και τις εξόδους του με τις παρέες του με αποτέλεσμα εκείνη να νοιώθει ότι η σχέση τους οδηγείται γρήγορα προς το τέλος της.
Η Κατερίνα μου αποκάλυψε ότι αισθανόταν ακόμα ερωτευμένη μαζί του και ήθελε να κάνει κάτι για να σώσει τη σχέση αυτή, αλλά όπως παραδέχτηκε, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει το θέμα ήρεμα με αποτέλεσμα να καβγαδίζουν σχεδόν καθημερινά, εκείνη να αισθάνεται απελπισμένη και εκείνος να εκνευρίζεται ακόμα περισσότερο. Η απόσταση μεταξύ τους φαινόταν να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.
Φαινόταν κουρασμένη, λυπημένη και χωρίς ιδιαίτερη διάθεση. Παραμελούσε τις σπουδές της και τους φίλους της, και στα 25 χρόνια της φαινόταν να έχει βουλιάξει στην απελπισία. Αυτό που την ενδιέφερε να καταλάβει ήταν εάν έφταιγε εκείνη για την αδιάφορη συμπεριφορά του, εάν πίστευα ότι υπήρχε κάποια άλλη γυναίκα στη ζωή του Παύλου ή εάν απλά την είχε βαρεθεί καθώς και τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση.
Μου είπε ότι πριν λίγες ημέρες που βρέθηκαν μαζί στο σπίτι του Παύλου, εκείνος παρακολουθούσε τηλεόραση και δεν της έδινε καμία σημασία, όταν αποφάσισε να τον ρωτήσει ευθέως: «Παύλο, πιστεύεις ότι σε αγαπάω;»
Εκείνος το σκέφτηκε για λίγο και της απάντησε: «Όχι, δεν το πιστεύω πια». Η Κατερίνα αισθάνθηκε θυμωμένη και μπερδεμένη και το μόνο που ήθελε ήταν να του πει ότι αν δεν τον αγαπούσε, δεν θα ανεχόταν την αδιαφορία του, τον εκνευρισμό του και την απομάκρυνσή του τους τελευταίους 4 μήνες. Έκανε υπομονή και προσπαθούσε να βελτιώσει τα πράγματα –ή έτσι πίστευε- και αυτό ήταν από μόνο του η απόδειξη των συναισθημάτων της. Όπως μου είπε, αν δεν τον αγαπούσε θα τον είχε παρατήσει με τα πρώτα δείγματα της αλλαγής της στάσης του προς εκείνη.
Η Κατερίνα δεν του είπε τίποτα από όλα αυτά που σκεφτόταν, κυρίως γιατί ο Παύλος φαινόταν να πιστεύει ότι η συμπεριφορά του, η στάση του και η απομάκρυνση του ήταν δικαιολογημένη.
Αυτό που ο Παύλος είχε ξεχάσει ήταν να αναγνωρίζει την αγάπη που του πρόσφερε η Κατερίνα έστω και μέσα από την υπομονή της και τη στεναχώρια της.
Ίσως έχετε παρατηρήσει ότι τη στιγμή που αποφασίζεις να πάρεις ένα συγκεκριμένο αυτοκίνητο, βλέπεις παντού στο δρόμο αυτό το αυτοκίνητο. Ή όταν αποφασίσεις να κάνεις ένα ταξίδι σε ένα συγκεκριμένο τόπο, μοιάζει να συναντάς όλους εκείνους που έχουν πάει εκεί και έχουν να σου διηγηθούν την εμπειρία τους; Σε αυτό που εστιαζόμαστε, αυτό μεγεθύνεται και μοιάζει η μόνη πραγματικότητα και η αλήθεια μας.
Εξήγησα στην Κατερίνα μία άλλη περίπτωση, η οποία έμοιαζε με τη δική της σε κάποια σημεία. Μία άλλη πελάτισσά μου είχε ζητήσει στον φίλο της να είναι πιο τρυφερός, όμως όταν εκείνος προσπαθούσε να την αγκαλιάσει και να τη φιλήσει, τον απέφευγε και του έλεγε «Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνεις αφού δεν το νοιώθεις πραγματικά. Το κάνεις επειδή στο ζήτησα, και έτσι για μένα δεν έχει νόημα». Σε μία άλλη περίπτωση ένας 23χρονος φοιτητής είχε ζητήσει στη σύντροφό του να του συμπαρασταθεί την περίοδο που ετοίμαζε την πτυχιακή του εργασία γιατί το είχε ανάγκη, και όταν εκείνη του τηλεφωνούσε για να τον υποστηρίξει ψυχολογικά, αυτός κλεινόταν στον εαυτό του και δεν της απαντούσε. Μια γυναίκα 28 χρονών είχε πάρει άδεια από τη δουλειά της για να βοηθήσει, όπως είχαν συμφωνήσει, τον σύντροφό της να μετακομίσει στο καινούργιο του διαμέρισμα, αλλά όταν έφτασε εκεί, εκείνος της φώναζε να μην πειράζει τίποτα από τα πράγματά του γιατί όπως της είπε, μόνο εκείνος ήξερε που τον βόλευε να βάλει κάθε ένα από τα αντικείμενα.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει ένα κοινό σημείο. Ο ένας σύντροφος δεν αποδέχεται την αγάπη του άλλου. Είναι σαν να σου φέρνει ένας φίλος ένα δώρο και να μην το δέχεσαι. Το κλειδί για να αλλάξει αυτή η κατάσταση θα ήταν και οι δυο σύντροφοι να δώσουν ακόμα περισσότερο ο ένας στον άλλον, όμως αυτό δεν συμβαίνει συνήθως στην πραγματικότητα. Ο σύντροφος που απομακρύνεται, όπως παρατηρούμε, αδυνατεί να δει και να αποδεχτεί το δώρο της αγάπης που του δίνει ο σύντροφός του. Είναι εκπληκτικό πόσο συχνά, φαίνεται να μην ακούν και να μην βλέπουν τα κομπλιμέντα που τους κάνουν, να μην αντιλαμβάνονται την εκτίμηση και την υποστήριξη που τους δίνει ο σύντροφός τους. Είναι σαν να έχουν φορέσει μια πανοπλία και να έχουν καλύψει τα αυτιά τους οπότε τίποτα δεν μπορεί να τους αγγίξει.
Μοιάζει σαν να προσπαθούμε να πολεμήσουμε την αγάπη, θεωρώντας ότι ο σύντροφός μας δεν είναι ειλικρινής όταν μας λέει κάτι όμορφο, δεν δεχόμαστε τη βοήθειά του όταν την προσφέρει, τον κατηγορούμε ότι υποκρίνεται όταν μας λέει κάτι όμορφο, του λέμε ότι δεν πιστεύει πραγματικά την αξία μας όταν μας υπενθυμίζει πόσο καλοί ήμαστε, τον κριτικάρουμε όταν μας δείχνει τη χαρά του για κάτι που καταφέραμε λέγοντάς του ότι δεν έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται, ή λέγοντάς του ότι… αργά το θυμήθηκε, εκνευριζόμαστε γιατί μιλάμε αλλά δεν καταλαβαίνει τι εννοούσαμε κλπ. Παράλληλα, δεν εκφράζουμε ούτε εμείς συναισθήματα αγάπης αλλάζοντας τη στάση του σώματός μας εκείνες τις στιγμές, δηλαδή σφίγγοντας τους μύες στο στομάχι και το στήθος μας.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.
Για να μπορείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου, μάθε να αγαπάς τον άλλον για όλα εκείνα που μισείς εσύ στον δικό σου εαυτό.
Είναι πραγματικά δύσκολο να αλλάξεις αυτές τις συμπεριφορές γιατί συχνά είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου που υποσυνείδητα υπάρχει από την παιδική ηλικία. Οι γονείς μας συχνά απέρριπταν κάποιες από τις συμπεριφορές μας και τις εκφράσεις του χαρακτήρα μας, είτε μέσω κριτικής («Μην φέρεσαι έτσι!») ή μας αγνοούσαν με τον να μην μας υποστηρίζουν σε κάποια φιλοδοξία ή όνειρο που τους εκφράζαμε σχετικά με κάποιο ταλέντο μας ή δεν μας έδιναν σημασία όταν ήμασταν θυμωμένοι. Όταν αυτό συμβαίνει, διαχωρίζουμε αυτά τα κομμάτια μας και τα κρύβουμε στο υποσυνείδητό μας. Δεν τα αποδεχόμαστε αφού ούτε εκείνοι –οι γονείς- τα αποδέχονταν σε εμάς. Δυστυχώς όμως, το ότι τα κλειδώνουμε στα βάθη της ψυχής μας γιατί τα χαρακτηρίζουμε «μη αποδεκτές» πλευρές του εαυτού μας, αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται, αντίθετα, αποτελούν τον χαμένο εαυτό μας.
Με την πάροδο του χρόνου, αρνούμαστε αυτές τις ανάγκες μας και τις αντικαθιστούμε με άμυνες. Αργότερα στη ζωή, όταν κάποιος άλλος, συνήθως ο σύντροφός μας, τις ψηλαφίσει και τις αποκαλύψει, τον απορρίπτουμε. Για να αποδεχτούμε τον εαυτό μας για αυτό που πραγματικά είναι, θα χρειαστεί στο μυαλό μας να απορρίψουμε τους γονείς μας που –ως παιδιά- τους θεωρούσαμε αλάθητους ως προς τις κρίσεις τους σε εμάς. Και γνωρίζω ότι οι περισσότεροι ενήλικοι δεν θεωρούν πλέον ότι οι γονείς τους είναι αλάθητοι, τότε όμως, ως παιδιά έτσι τους έβλεπαν, και άκριτα έχουν καταχωρήσει στο υποσυνείδητό τους αυτές τις επικρίσεις. Ως παιδιά θεωρούσαμε ότι οι γονείς μας ξέρουν τα πάντα και δεν κάνουν ποτέ λάθος. Η διαδικασία αυτή λοιπόν της αλλαγής είναι επώδυνη γιατί απορρίπτοντας την κρίση των γονιών σου σημαίνει ότι ξυπνάς υποσυνείδητα και το φόβο που είχες τότε, ως παιδί, ότι δηλαδή αν κάνεις κάτι άλλο από αυτό που εκείνοι θέλουν δεν θα είσαι πλέον αποδεκτός, και θα σε εγκαταλείψουν και μπορεί να πεθάνεις. Αυτό, και πάλι υποσυνείδητα, σημαίνει ότι το να δεχτείς αγάπη (σήμερα) για κάτι που τότε είχες θάψει κρίνοντάς το κακό, ισοδυναμεί με το ρίσκο να πεθάνεις.
Πρόκειται για μια δύσκολη και δραματική διαδικασία γιατί το κομμάτι του εγκεφάλου μας που συγκρατεί την γονική επιταγή, τις εντολές που λάβαμε από τους γονείς μας είναι αιώνιο – δηλαδή όπως είχε καταγραφεί τότε έτσι ισχύει και τώρα. Συμβαίνει γιατί στην ηλικία 0-5 ετών τα παιδιά δεν καταγράφουν τα περιστατικά βάσει της λογικής τους αλλά βάσει του συναισθήματός τους. Μπορεί αργότερα, σκεφτόμενοι λογικά να αποδέχονται ή να απορρίπτουν κάποια γεγονότα, έως τα πέντε τους όμως, ότι καταγράφηκε παραμένει ως η αλήθεια. Γι’αυτό εκείνες οι καταγραφές ονομάζονται πεποιθήσεις.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι συνειδητό, αλλά τελικά, το θέμα είναι ότι απορρίπτουμε την αγάπη για να επιβιώσουμε, να παραμείνουμε ζωντανοί.
Ιδανικά, θα έπρεπε να ήμαστε ικανοί να τραβήξουμε την κουρτίνα και να αποκαλύψουμε τι συμβαίνει και να αποφασίσουμε να αποδεχτούμε τους εαυτούς μας όπως είναι, ολόκληρους, και όχι μόνο συγκεκριμένα κομμάτια μας. Δυστυχώς, δεν λειτουργεί με αυτό τον τρόπο. Δεν μπορείς συνειδητά να αγαπήσεις τον εαυτό σου… αγαπώντας τον εαυτό σου. Για να σταματήσεις την απόρριψη του εαυτού σου, πρέπει να μάθεις να αγαπάς σε κάποιον άλλον ότι μισείς σε εσένα. Αν δεν είσαι σίγουρος ποια είναι αυτά που μισείς, μπορείς να τα βρεις εύκολα παρατηρώντας τι είναι αυτό που λες (επικριτικά και θυμωμένα) στους άλλους. Όταν μάθεις να αποδέχεσαι στον σύντροφό σου αυτό το χαρακτηριστικό που μισείς θα μάθεις αυτόματα να το αποδέχεσαι και στον ίδιο σου τον εαυτό. Η αγάπη για τον εαυτό σου γεννιέται από την αγάπη σου για κάποιον άλλον.
Με απλά λόγια, αυτό που δίνεις αυτό παίρνεις. Μαθαίνεις να αγαπάς τον σύντροφό σου και επιτρέπεις στον εαυτό σου να δεχτεί περισσότερη αγάπη. Φυσικά, όπως σε όλα τα πράγματα υπάρχει και ένα τίμημα. Χρειάζεται να απορρίψεις το κομμάτι της ταυτότητάς σου που σε κάνει «θύμα» και να εγκαταλείψεις όλα τα πλεονεκτήματα και το κέρδος που έπαιρνες έως σήμερα όταν αισθανόσουν απελπισμένος (όπως η προσοχή και το ενδιαφέρον των άλλων). Όμως το πραγματικό κέρδος είναι πολύ σημαντικό, γιατί με αυτόν τον τρόπο απογαλακτίζεσαι από τους γονείς σου. Αποκτάς συναισθηματική ανεξαρτησία.
Πρόκειται για μια περίπλοκη κατάσταση. Είναι ακόμα πιο περίπλοκη όταν καταλάβουμε ότι όταν ο ένας σύντροφος απορρίπτει την αγάπη, το ίδιο κάνει και ο άλλος, αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Αυτό συμβαίνει γιατί δημιουργούμε συνήθως σχέσεις με κάποιους που είναι συναισθηματικά ισότιμοι με εμάς (δηλαδή βρίσκουμε συντρόφους που υποφέρουν από παρόμοιο συναισθηματικό τραύμα) αλλά έχουν αναπτύξει εκ διαμέτρου αντίθετες άμυνες. Αν αρχίζεις να φωνάζεις και να εκνευρίζεσαι με τον σύντροφό σου λέγοντάς του πόσο λάθος είναι, εκείνος κατά πάσα πιθανότητα θα απομακρυνθεί αμέσως από εσένα.
Για να επιτύχουμε να φέρουμε εις πέρας αυτή την περίπλοκη διαδικασία και να σώσουμε τη σχέση μας, αλλά κυρίως να ωριμάσουμε εμείς μέσα από τη σχέση μας, είναι πολύ χρήσιμο να μάθουμε να ακούμε πραγματικά τι μας λέει ο άλλος και να δείχνουμε συμπάθεια σε αυτά που μας λέει. Μπορείτε να πείτε «Πες μου τι συμβαίνει μέσα σου, τι αισθάνεσαι όταν σου εκφράζω την αγάπη μου». Μετά ακούστε προσεκτικά την κριτική τους, μπορεί να ακούσετε να σας λέει «Ανησυχώ» ή κάτι παρόμοιο το οποίο θα σας αφήσει έκπληκτους. Αν κατανοούσατε το βαθύτερο νόημα αυτών που σας λέει ο σύντροφός σας, ακούγοντάς τον με συμπάθεια, λογικά θα απαντούσατε «Μπορώ να φανταστώ πως νοιώθεις και καταλαβαίνω ότι φοβάσαι». Και τότε πρόκειται να συμβεί κάτι παράδοξο. Ο σύντροφός σας θα σας δει με άλλα μάτια. Θα αισθανθεί ασφάλεια μαζί σας, κάτι το οποίο είναι ακριβώς το αντίθετο σε σχέση με τις υποσυνείδητες αναμνήσεις που είχε από την παιδική ηλικία όταν εξέφραζε τα ίδια «επικίνδυνα» συναισθήματα στους γονείς του και έτσι να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο.
Η ωριμότητα στην αγάπη έρχεται όταν κάθε ένας από τους δύο συντρόφους έχει μεγαλώσει μαζί με τον σύντροφό του, μέσω της σχέσης τους και όταν και οι δυο γνωρίζουν να παίρνουν και να δίνουν αγάπη – Πρόκειται για μια σημαντική επιτυχία, ένα έπαθλο που διαρκεί μία ολόκληρη ζωή.

14/6/10

Οι 6 Βασικές Ανθρώπινες Ανάγκες και η ερμηνεία τους

Ερμηνεία των 6 Βασικών Ανθρώπινων Αναγκών

Υπάρχουν 6 Βασικές Ανθρώπινες Ανάγκες παγκοσμίως. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες ανάγκες ανεξάρτητα από το φύλο τους, το χρώμα τους, την κουλτούρα τους και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά τους. Η μοναδική διαφορά μεταξύ των ανθρώπων είναι οι τρόποι με τους οποίους καλύπτουν κάθε μία από αυτές τις ανάγκες τους.
Δεν υπάρχουν σημαντικές και ασήμαντες ανάγκες. Κάθε άνθρωπος χρειάζεται να καλύπτει όλες τις ανάγκες του καθημερινά και για το λόγο αυτό, επιλέγει διαφορετικούς τρόπους για να το πετύχει.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τους τρόπους (τα «οχήματα») που χρησιμοποιούμε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Κάποιοι τρόποι είναι δημιουργικοί ενώ κάποιοι άλλοι είναι καταστροφικοί. Αυτό μπορεί να αλλάξει και σε κάποιες περιπτώσεις είναι αναγκαίο να αλλάξει για να πετύχουμε αλλαγές και πρόοδο στη ζωή μας.
Χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, όταν ο ένας καλύπτει 2 βασικές ανάγκες του συντρόφου / φίλου / συγγενή / συνεργάτη τότε αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν κάποια σχέση. Όταν καλύπτονται 4 βασικές ανάγκες, η μεταξύ τους σχέση υπάρχει μεταξύ τους σύνδεση. Όταν καλύπτονται και οι 6 βασικές ανάγκες αυτή η σχέση είναι ιδανική και ο ένας δεν θα αποχωριστεί ποτέ τον άλλον. Θα υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη, σεβασμός και αγάπη.
Ας δούμε όμως τι σημαίνει κάθε μία από τις 6 Βασικές Ανθρώπινες Ανάγκες.

ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Ασφάλεια σημαίνει να αισθάνομαι άνετα. Να απολαμβάνω τη χαρά και να αποφεύγω τον πόνο. Λέξεις-κλειδιά για την ασφάλεια είναι: Άνεση, ασφάλεια, σταθερότητα, πατώ στα πόδια μου, προβλέψιμη κατάσταση, προστασία

ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ / ΠΟΙΚΙΛΙΑ
Η ποικιλία και οι προκλήσεις μας διευρύνουν συναισθηματικά και ουσιαστικά. Το σώμα μας, το μυαλό μας, η συναισθηματική μας υγεία χρειάζονται ποικιλία, άσκηση, αίσθηση απρόβλεπτου, εκπλήξεις, υπέρβαση, διαφορετικότητα κλπ. για να αναπτυχθούν και να διευρυνθούν μέσω των καινούργιων εμπειριών

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑ
Κάθε άνθρωπος χρειάζεται να αισθάνεται μοναδικός, ιδιαίτερος, σημαντικός, αναγκαίος και επιθυμητός. Λέξεις – κλειδιά για τη Σημαντικότητα είναι: Υπερηφάνεια, σημαντικότητα, επιτυχία, επιδόσεις, τελειότητα, αξιολόγηση, πειθαρχία και ανταγωνιστικότητα

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΣΗ
Όλοι χρειαζόμαστε τη σύνδεση με άλλα ανθρώπινα πλάσματα και όλοι προσπαθούμε και ελπίζουμε να πάρουμε αγάπη. Λέξεις-κλειδιά για την Αγάπη και Σύνδεση είναι: Ένωση, μαζί, εμείς, πάθος, ενότητα, ομάδα, ζεστασιά, τρυφερότητα, ρομαντισμός

ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Τα πάντα στη φύση είτε αναπτύσσονται / προοδεύουν / μεγαλώνουν είτε πεθαίνουν. Χρειάζεται να αναπτυσσόμαστε συνεχώς συναισθηματικά, πνευματικά, ψυχικά και σωματικά. Λέξεις – κλειδιά: Μαθαίνω, αναπτύσσομαι, εξελίσσομαι, γνωρίζω, δοκιμάζω κλπ.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Κάθε άνθρωπος επιθυμεί να υπερβεί τον εαυτό του και τις προσωπικές του ανάγκες και να προσφέρει στους άλλους. Οι γονείς προσφέρουν στα παιδιά τους, οι δάσκαλοι στους μαθητές τους, κάποιοι κάνουν φιλανθρωπίες, άλλοι βοηθούν ένα ζητιάνο στο δρόμο, ένας φίλος προσφέρει μια συμβουλή, ένας συνεργάτης κάνει μεγαλύτερη προσπάθεια για να βοηθήσει ένα πελάτη του χωρίς οικονομικό όφελος, ένας γιατρός θεραπεύει τον ασθενή του, ένας πνευματικός εξομολογεί, κάποιος σου προσφέρει αυτό που χρειάζεσαι, ένας οδηγός σε αφήνει να προσπεράσεις με χαμόγελο κλπ. Τα πάντα στο σύμπαν συμμετέχουν σε όλα τα υπόλοιπα πέραν των προσωπικών τους αναγκών, διαφορετικά εξαφανίζονται.

Ερμηνεία των 6 Βασικών Ανθρώπινων Αναγκών με παραδείγματα

Οι πρώτες 4 Βασικές Ανάγκες, Ασφάλεια, Ποικιλία, Σημαντικότητα, Αγάπη / Σύνδεση αποτελούν τις Ανθρώπινες Ανάγκες και είναι απαραίτητες για την επιβίωση του ανθρώπου. Είναι οι θεμελιώδεις ανάγκες της προσωπικότητας – όλοι χρειάζεται να αισθάνονται ότι τις καλύπτουν τουλάχιστον έως ένα βαθμό.
Οι υπόλοιπες δυο, Ανάπτυξη και Συμμετοχή αναφέρονται ως Πνευματικές Ανάγκες και είναι απαραίτητες για την ανθρώπινη ικανοποίηση και ολοκλήρωση. Αποτελούν τις ανάγκες του πνεύματος και παρατηρείται ότι δεν βρίσκουν όλοι τους κατάλληλους τρόπους να τις καλύψουν, παρόλο που είναι απαραίτητο για την μακροπρόθεσμη ευτυχία του ανθρώπου.
Συνήθως, σε κάθε άνθρωπο, δύο είναι οι Βασικές ανάγκες που κυριαρχούν ως προτεραιότητά του. Αυτές οι δυο ανάγκες είναι τόσο εμφανείς και αναγκαίες για το άτομο, που θα έκανε τα πάντα για να τις καλύψει. Όταν ανακαλύπτουμε τις δυο κύριες ανάγκες του ατόμου, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε και τα κίνητρα που οδηγούν αυτόν τον άνθρωπο στις αποφάσεις και τις συμπεριφορές του. Αντιλαμβανόμαστε τι δίνει νόημα και κίνητρο στη ζωή του.
Όλοι βιώνουμε τις 6 Βασικές Ανάγκες. Παρόλα αυτά, όλοι βρίσκουν διαφορετικούς τρόπους να καλύπτουν αυτές τις ανάγκες. Επίσης, κάθε μία από τις ανάγκες μπορούν να ικανοποιηθούν με τρόπους που είναι δημιουργικοί ή καταστροφικοί. Για παράδειγμα, η ανάγκη της ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ μπορεί να καλυφθεί με το να σπουδάσεις και να πάρεις ένα πτυχίο, με το να κάνεις μόνο τα απολύτως απαραίτητα και να αποφεύγεις κάθε είδους πρόκληση ή με το να συσσωρεύεις χρήματα και υλικά αγαθά.
Η ανάγκη ΠΟΙΚΙΛΙΑΣ μπορεί να καλυφθεί με το να διαβάζεις πολλά διαφορετικά βιβλία, με το να συναντάς πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, να κάνεις επικίνδυνα σπορ ή με το να απειλείς τη ζωή κάποιου με βίαιο τρόπο. Κάποιοι τρόποι ικανοποίησης αυτών των αναγκών είναι καλοί για τους ανθρώπους, καλοί για τους συνανθρώπους τους και την κοινωνία ενώ κάποιοι άλλοι είναι καταστροφικοί για όλους
Η ανάγκη ΑΓΑΠΗΣ / ΣΥΝΔΕΣΗΣ μπορεί να ικανοποιηθεί μέσα από καλές πράξεις και ευγένεια ή από το να κυριαρχείς στους άλλους και να τους πιέζεις να σου δείξουν την εκτίμησή τους.
Η ανάγκη ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑΣ μπορεί να ικανοποιηθεί με το να είσαι ο καλύτερος σε κάτι ή ο χειρότερος.
Με τον ίδιο τρόπο, η ανάγκη για ΑΝΑΠΤΥΞΗ μπορεί να καλυφθεί με το να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, να μαθαίνεις καινούργια πράγματα, να αναπτύσσεις νέα ταλέντα ή να γίνεις ο πιο επιτυχημένος εγκληματίας.
Τέλος η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ μπορεί να καλυφθεί με το να βοηθάς προσφέροντας τις υπηρεσίες σου στους άλλους ή να τους αποσυντονίζεις και να τους αναστατώνεις.
Η μέθοδος των 6 Βασικών Ανθρώπινων Αναγκών είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να προσδιορίσεις το επίπεδο ευτυχίας και πληρότητας σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Όταν καταλαβαίνεις πως κάποιος άνθρωπος ικανοποιεί τις σημαντικές ανάγκες του, αντιλαμβάνεσαι τι του δίνει χαρά ή δυστυχία. Για παράδειγμα, κάποιος έχει ως σημαντικότερη ανάγκη την ΣΥΝΔΕΣΗ / ΑΓΑΠΗ. Για να καλύψει αυτή την ανάγκη χρειάζεται να νοιώθει ότι τον εκτιμούν και τον αναγνωρίζουν όλοι όσοι τον συναντούν καθημερινά. Διαφορετικά, αισθάνεται ότι δεν τον αγαπούν και βιώνει πόνο. Πόσες πιθανότητες έχει σε καθημερινή βάση να τον εκτιμούν και να του δίνουν αναγνώριση όλοι όσοι τον συναντούν; Πολύ λίγες. Αυτό το άτομο παγιδεύει τον εαυτό του για να αισθάνεται έλλειψη αγάπης κάθε μέρα.
Ένας άλλος άνθρωπος μπορεί να αξιολογεί ως κυρίαρχη ανάγκη του την Σύνδεση και την Αγάπη. Αλλά για να αισθανθεί Αγάπη και Σύνδεση, χρειάζεται να πει «Σ’αγαπώ» στο παιδί του ή στον σύντροφό του. Πόσες πιθανότητες έχει αυτός ο άνθρωπος να νοιώσει Σύνδεση κάθε ημέρα; Η απάντηση είναι ότι έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες. Οι άνθρωποι έχουν τον έλεγχο της κάλυψης των αναγκών τους που εξαρτάται από τους τρόπους που επιλέγουν να τις καλύψουν ή να μην τις καλύψουν και από την απόφασή τους σχετικά με το τι χρειάζεται να συμβεί για να αισθανθούν ότι τις καλύπτουν.
Ένα ακόμα παράδειγμα. Κάποιος μπορεί να αξιολογεί την Αγάπη και την Ασφάλεια ως τις πρωταρχικές ανάγκες του. Η ερώτηση είναι, ποια αξιολογείται ως πρώτη και ποια ως δεύτερη. Κάποιος που έχει την ΑΣΦΑΛΕΙΑ ως πρώτη ανάγκη, δεν θα εκφράσει ΑΓΑΠΗ ούτε θα αισθανθεί ΑΓΑΠΗ έως ότου νοιώσει μεγάλη ασφάλεια. Από την άλλη πλευρά, κάποιος που έχει ως πρώτη ανάγκη την ΑΓΑΠΗ και δεύτερη την ΑΣΦΑΛΕΙΑ, θα συνεχίσει να εκφράζει και να αισθάνεται αγάπη ακόμα κι αν η αγάπη φαίνεται να καταρρέει στη σχέση. Όταν καταλάβεις ξεκάθαρα ποιες ανάγκες αξιολογείς στη ζωή σου ως κύριες, είναι πιθανό να μπορείς καλύτερα να ερμηνεύσεις παλαιότερες αποφάσεις και συμπεριφορές σου και να επιλέξεις να αλλάξεις τις προτεραιότητές σου. Μια σύζυγος που είχε στο παρελθόν θέσει την Ασφάλεια ως πρώτη ανάγκη και την Αγάπη ως δεύτερη μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αυτό για την σχέση της και τη ζωή της και να επιλέξει να βάλει πρώτη την Αγάπη προς τον σύντροφό της και δεύτερη την Ασφάλεια, οπότε να μπορεί να αισθάνεται αγάπη ακόμα και σε καταστάσεις που υπάρχει ανασφάλεια. Αυτό από μόνο του μπορεί να αλλάξει ριζικά την σχέση τους.
Από τα παιδικά μας χρόνια, όλοι αναπτύξαμε ένα σύστημα που να μας επιτρέπει να καλύπτουμε επαρκώς τις 6 Βασικές Ανθρώπινες Ανάγκες μας και επίσης ένα σύστημα πεποιθήσεων του τι χρειάζεται να συμβεί (τα «οχήματα») για να αισθανθούμε ότι οι ανάγκες μας καλύπτονται.


Μάρια Λαουτάρη
Relationship Coach

7/4/10

Παιδί: Ο «μυστικός» θεραπευτής οικογενειακών προβλημάτων

Τα προβλήματα σε μια οικογένεια είναι πιθανόν να ωθήσουν ένα παιδί να λειτουργήσει ως ο "μυστικός" θεραπευτής, καθώς διαπιστώνει ότι οι γονείς βρίσκονται σε κάποιου είδους αδιέξοδο. Αποφασίζει δηλαδή να παρέμβει με δυναμικό τρόπο, μέσω εμφάνισης σωματικών «συμπτωμάτων» στην υγεία του ή μέσω αλλαγής συμπεριφοράς, για να μεταφέρει πάνω του την προσοχή της οικογένειας και να τους κάνει να ξεχάσουν προς στιγμήν το δεδομένο πρόβλημά τους.

Με τον τρόπο αυτό, οι γονείς αναγκάζονται να ασχοληθούν με το πρόβλημα (το σύμπτωμα) που εμφανίστηκε στο παιδί τους και να σταματήσουν να απασχολούνται με το προυπάρχον πρόβλημα τους.

Η «στρατηγική» αυτή επίλυσης εκ μέρους του παιδιού, αποτελεί μία «μεταφορική» ερμηνεία του αρχικού προβλήματος, στην οποία, πρωταγωνιστής είναι πλέον το παιδί το οποίο αποφασίζει να αλλάξει την κατάσταση και να επαναφέρει (όπως πιστεύει) την τάξη και την ηρεμία στην οικογένεια. Όπως θα διαπιστώσουμε, η λύση που επιλέγει να δώσει το παιδί, δεν είναι απαραίτητα επιθυμητή για τους γονείς.

Όταν ένα παιδί λέει «πονάει το κεφάλι μου» μπορεί να αναφέρεται σε κάτι περισσότερο από έναν απλό πονοκέφαλο. Πιθανόν να εννοεί ότι είναι πληγωμένο συναισθηματικά ή ότι η μητέρα του υποφέρει, ή μπορεί να ζητάει την βοήθεια του γονιού στα μαθήματά του στο σχολείο. Ο «πονοκέφαλός» του ίσως εκφράζει τον «πονοκέφαλο» που έχει καθημερινά ο πατέρας του λόγω των προβλημάτων του στη δουλειά, ή του «πονοκεφάλου» της μητέρας του στην προσπάθειά της να εξομαλύνει τις σχέσεις της με την πεθερά της κ.ο.κ.
Το σύμπτωμα είναι ένα μήνυμα, και ως τέτοιο, είναι πιθανόν να έχει και δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης από εκείνο που καταρχήν πιστεύουμε ότι σημαίνει. Η δεύτερη, βαθύτερη ερμηνεία του μπορεί να αφορά σε κάποιον πέρα από το ίδιο το παιδί.

Ένα παιδί το οποίο ξαφνικά "λερώνει" το κρεβάτι του το βράδυ που κοιμάται, είναι πιθανόν μεταφορικά, να αναπαράγει το πρόβλημα του πατέρα του που «ξενοκοιμάται» και με κάποια έννοια και εκείνος «λερώνει» το συζυγικό κρεβάτι.

Στις περιπτώσεις αυτές, που διαπιστώνεται η χρήση «μεταφορικών» συμπτωμάτων, η λύση είναι απλή και με την αλλαγή στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι γονείς, λύνεται αυτόματα και το σύμπτωμα του παιδιού εφόσον θεωρεί ότι πέτυχε τον στόχο του και λειτούργησε αποτελεσματικά ως οικογενειακός θεραπευτής.

Η έννοια των «μεταφορικών» σχέσεων στην οικογένεια

Ακριβώς όπως ένα μήνυμα μπορεί να έχει και δεύτερο επίπεδο ερμηνείας, το ίδιο μπορεί να συμβεί και στη σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων (π.χ. μεταξύ του παιδιού και της μητέρας) που λειτουργεί «μεταφορικά» σχετικά με κάποια άλλη σχέση δυο άλλων μελών της οικογένειας (π.χ. μεταξύ των γονιών). Μπορεί να ακούγεται κάπως μπερδεμένο σαν έννοια, όμως στην πραγματικότητα είναι πολύ απλό αν δώσουμε ένα παράδειγμα. Ο πατέρας, έρχεται σπίτι μετά τη δουλειά και είναι αναστατωμένος και θυμωμένος επειδή φοβάται ότι ίσως τον απολύσουν. Η σύζυγός του προσπαθεί να τον ηρεμήσει και να τον ανακουφίσει από το άγχος του, και την στιγμή εκείνη ο γιος εκδηλώνει ένα επεισόδιο άσθματος. Ο πατέρας τότε ξεχνάει το εργασιακό του πρόβλημα και προσπαθεί να ανακουφίσει και να ηρεμήσει τον γιο με τον ίδιο τρόπο που κάνει σε εκείνον η σύζυγός του. Η σχέση μεταξύ του πατέρα και του γιου αντικαθιστά και γίνεται «μεταφορικά» μια παρόμοια σχέση με εκείνη μεταξύ του πατέρα και της συζύγου του.

Την στιγμή που ο πατέρας ασχολείται με το γιο του, η σύζυγός του παύει να ασχολείται με το αρχικό πρόβλημα της πιθανής απόλυσής του. Η προσοχή πλέον και των δυο γονιών έχει στραφεί προς το παιδί που εμφάνισε το σύμπτωμα. Η μια κατάσταση έχει αντικατασταθεί από μια άλλη (τον έλεγχο της οποίας έχει πλέον το ίδιο το παιδί).

Σχέσεις που κάνουν… κύκλους

Η σκέψη των «μεταφορικών» σχέσεων οδηγεί στην ιδέα ότι οι δυνάμεις που αναπτύσσονται μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον αλλάζουν διαρκώς και αναπροσαρμόζονται ανάλογα με τις εσωτερικές ανάγκες της οικογένειας, η δυναμική δηλαδή λειτουργεί κυκλικά. Κάποιες φορές η προσοχή των μελών της οικογένειας θα εστιάζεται στις δυσκολίες και τα προβλήματα του πατέρα στην δουλειά του, κάποιες άλλες φορές στα συμπτώματα που έχει το παιδί, κάποιες άλλες φορές στα προβλήματα που έχουν οι γονείς με τα πεθερικά και τους συγγενείς τους ή σε οικονομικά προβλήματα της οικογένειας. Ανεξάρτητα όμως με το πρόβλημα της δεδομένης στιγμής, η σειρά των δράσεων και το ποσοστό της δύναμης της οικογένειας παραμένει πάντα το ίδιο, ακόμα κι αν αλλάζουν οι πρωταγωνιστές. Για παράδειγμα, μπορεί πάντα κάποιο πρόσωπο να παίζει τον ρόλο του «αβοήθητου» και «αδύναμου» μέλους της οικογένειας που δεν είναι ικανό να επιλύσει κάποιο πρόβλημα, και παράλληλα πάντα να εμφανίζεται κάποιος που έχει τον ρόλο του δυνατού, έτοιμου να βοηθήσει στην λύση του προβλήματος, παρόλο που τελικά δεν θα τα καταφέρνει και το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει ώστε να καλύπτει αδιάκοπα κάποιο άλλο πρόβλημα (δυο άλλων μελών της οικογένειας). Αυτή η «σειρά» σχέσεων μπορεί να εμφανίζεται με ποικίλους τρόπους και να εμπεριέχει δυάδες σχέσεων, κάθε ζευγάρι ατόμων που αντιμετωπίζουν ένα θέμα, αντικατοπτρίζει μεταφορικά ένα άλλο ζευγάρι ατόμων που έχουν ένα άλλο θέμα. Η μητέρα έχει πρόβλημα με την συμπεριφορά της πεθεράς της, και τελικά δίνει την προσοχή της στο σύμπτωμα που εμφάνισε η κόρη της, ξεχνώντας για αυτό το διάστημα τα προβλήματα με την μητέρα του συζύγου της.

Η βοήθεια ενός ειδικού

Όταν μια οικογένεια επισκέπτεται έναν ειδικό σύμβουλο για να λύσει κάποιο σύμπτωμα που εμφάνισε το παιδί, είναι σημαντικό ο ειδικός να εξετάσει την «μεταφορά» άλλων σχέσεων στην οικογένεια, που εκφράζεται μέσα από το συγκεκριμένο σύμπτωμα και τις σχέσεις των ενδιαφερομένων μεταξύ τους. Η πρακτική σημασία αυτής της εξέτασης των δεδομένων είναι σημαντική γιατί καθορίζει με σαφήνεια και την στρατηγική επίλυσης του θέματος / συμπτώματος εφόσον κατανοήσει τις σχέσεις μεταξύ των άλλων μελών της οικογένειας. Όταν μια οικογένεια επισκέπτεται ένα σύμβουλο και εξηγεί το πρόβλημα που υπάρχει, είναι σημαντικό για τον ειδικό να σκεφτεί:» Εάν το πρόβλημα αυτό είναι μια μεταφορά μιας άλλης συμπεριφοράς που υπάρχει στην οικογένεια, ποια συμπεριφορά ταιριάζει στην μεταφορά που έχουμε μπροστά μας; Ποιος άλλος στην οικογένεια έχει ένα παρόμοιο αν και διαφορετικής φύσης θέμα; Το σύμπτωμα του παιδιού, ποιο άλλο θέμα αποτρέπει την στιγμή που εμφανίζεται; Τι αντικαθιστά»; Για να δώσει ο ειδικός μια απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις, χρειάζεται να καταλαβαίνει την «μεταφορική» έννοια στις σχέσεις και τις δράσεις των ατόμων.

Αδυναμία ή παντοδυναμία; Το παιχνίδι της αλλαγής ρόλων

Η υποσυνείδητη αιτία των «μεταφορών» αυτών, δίνει στο παιδί σημαντική δύναμη. Η πρόθεσή του παιδιού είναι να βοηθήσει τους γονείς να λύσουν ένα πρόβλημα που υπάρχει στην οικογένεια, όμως λόγω του ότι αυτή η δύναμη δεν είναι εύκολο να ελεγχθεί και να προσαρμοστεί ακριβώς σε ένταση από τον ίδιο τον δημιουργό της (το παιδί), σε πολλές περιπτώσεις τελικά γίνεται υπερβολική σε σχέση με το αρχικό πρόβλημα μεταξύ των γονιών. Το αποτέλεσμα είναι το σύμπτωμα του παιδιού να είναι σε κάποιες περιπτώσεις πολλαπλάσια σημαντικότερο από το αρχικό πρόβλημα. Στο σημείο αυτό, το έμπειρο μάτι ενός συμβούλου θα του δείξει και την ίδια τη λύση. Η αλλαγή των υπαρχόντων σχέσεων στην οικογένεια, και η δημιουργία νέων και υγιέστερων σχέσεων και συμπεριφορών μεταξύ των μελών της οικογένειας είναι δυνατόν να δημιουργήσει νέες δυναμικές και άμεση λύση και να δώσει τέλος στο σύμπτωμα που εμφάνισε το παιδί.

Είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι το παιδί έχει την ευφυΐα να σχεδιάσει και να υλοποιήσει μια τέτοια συμπεριφορά και δημιουργία σωματικών συμπτωμάτων. Είναι όμως εξίσου δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι το παιδί δεν είναι ικανό να προβεί σε τέτοιες λύσεις όταν διαπιστώνει αδιέξοδο στην οικογένειά του (που για εκείνο είναι ο κόσμος ολόκληρος). Τα παιδιά είναι ιδιαίτερα έξυπνα και μπορούν να επιλέξουν τρόπους επίλυσης που είναι περισσότερο περίπλοκοι από ότι φανταζόμαστε. Είναι απλό για παράδειγμα για ένα παιδί να σκεφτεί ότι δημιουργώντας ένα σύμπτωμα, ο γονιός του θα αντιδράσει με ένα δεδομένο τρόπο. Δηλαδή, θα του δώσει όλη την προσοχή του για να το θεραπεύσει. Όμως εάν ένα παιδί προγραμματίζει τα συμπτώματα που εμφανίζει συνειδητά ή υποσυνείδητα εξαρτάται από την περίπτωση που εξετάζουμε. Τα παιδιά σε πολλές περιπτώσεις εξηγούν το πώς και το γιατί προγραμματίζουν να έχουν κάποια συμπτώματα. Λένε παραδείγματος χάριν: «Αν είμαι άρρωστος, τότε ο μπαμπάς δεν θα πιει για μια ημέρα» ή «δεν θα φύγει από το σπίτι το βράδυ» ή «δεν θα εγκαταλείψει εμένα και την μαμά» ή «η μαμά δεν θα βγει το βράδυ με τη φίλη της».
Η κατανόηση της συμπεριφοράς ενός παιδιού είναι περίπλοκη. Ένα παιδί μπορεί να επιλέξει να συμπεριφέρεται με συμπτώματα, τα οποία τελικά βοηθούν τους γονείς να ασχοληθούν με το παιδί τους. Οι γονείς επικεντρώνουν την προσοχή τους στο παιδί για να το βοηθήσουν να λύσει το πρόβλημά του. Σε αρκετές περιπτώσεις, αυτή η συμπτωματική συμπεριφορά εκ μέρους ενός παιδιού (που παίρνει τον ρόλο του αδύναμου μέλους) μπορεί να χειροτερέψει ώστε να δώσει τη δυνατότητα στους γονείς να προσπαθήσουν ακόμα περισσότερο να βοηθήσουν (και να πάρουν το ρόλο των δυνατών μελών). Οι τρόποι με τους οποίους το παιδί προστατεύει τους γονείς, κάνει το παιδί να φαίνεται αδύναμο λόγω της συμπτωματικής συμπεριφοράς του ή της αδύναμης υγείας του, κι όμως, την ίδια στιγμή, το παιδί είναι παντοδύναμο με την έννοια ότι είναι αυτό που προσφέρει βοήθεια στην οικογένεια για να ξεπεραστεί ένα άλλο πρόβλημα που προϋπήρξε.

27/3/10

Ο γάμος μητέρας γιου

Πόσες φορές δεν ακούσαμε "Αυτός είναι παντρεμένος με την μάνα του!" από μία γυναίκα η οποία διαπιστώνει ότι η μητέρα του συντρόφου της παίζει τον καθοριστικότερο ρόλο στην μεταξύ τους σχέση.

Αυτός ο "συμβολικός γάμος" μεταξύ της μητέρας και του γιου διαπιστώνεται συνήθως στις περιπτώσεις που ο πατέρας απουσιάζει στο ψυχικό επίπεδο και δεν εκπληρώνει την φυσική του λειτουργία ως σύντροφος. Το φαινόμενο δημιουργίας ισχυρότατης σχέσης μίας μητέρας με το γιο της γίνεται περισσότερο εμφανής μάλιστα όταν ο πατέρας απουσιάζει συχνά από το σπίτι και ως σύντροφος παραμένει απών από τη σύζυγό του.

Η γυναίκα που έγινε μητέρα αισθάνεται παραμελημένη συναισθηματικά, μη επιθυμητή, και την στιγμή που χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε τον σύντροφό της για να την κάνει να αισθανθεί γυναίκα (λόγω των μητρικών αλλαγών στο σώμα της), εκείνος... απουσιάζει.

Αυτό το γεγονός φέρνει πολύ κοντά μία μητέρα στο γιο της λόγω της συναισθηματικής της απογοήτευσης και έτσι καθιστά το αρσενικό παιδί ως υποκατάστατο του συντρόφου. Σιγά σιγά το παιδί παίζει τον ρόλο του άντρα συμπληρώνοντας το κενό του απόντα-συζύγου. Ως αντιστάθμισμα του απόντα άντρα, γεννιέται σταδιακά η μητέρα-ερωμένη, μια μητέρα που η παρουσία της θα γίνει τελικά υπερβολική για το παιδί, καθώς το αίσθημα ευθύνης και η συνειδητοποίηση των αναγκών του μικρού γιου θα την αναγκάσουν να αναλάβει τους ρόλους και των δυο γονέων προς το παιδί.

Με τον τρόπο αυτό, οδηγείται η μητέρα να συνάπτει έναν συμβολικό γάμο με τον γιο, πράγμα που αποτελεί μια πραγματική αιμομιξία, η οποία δεν εκτυλίσσεται σε σεξουαλικό αλλά σε συναισθηματικό επίπεδο. Οι συνέπειες για το γιο, κυρίως σε ότι αφορά την έλλειψη αυτοεκτίμησης, είναι σε ορισμένες περιπτώσεις παρόμοιες με εκείνες που εμφανίζονται στην αιμομικτική σχέση πατέρα-κόρης.

Είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται κυρίως στην Ιαπωνία, όπου η αιμομιξία μητέρας γιου, που συνοδεύεται και από σεξουαλικές σχέσεις είναι συχνή. Μια κοινωνία στην οποία οι γυναίκες δεν δουλεύουν έξω από το σπίτι μετά το γάμο, ενώ οι άντρες δουλεύουν έξι μέρες την εβδομάδα και γυρίζουν σπίτι μόνο για ύπνο φαίνεται να ευνοεί αυτό το φαινόμενο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι άντρες, ακόμα και όταν παντρεύονται, να εξαρτώνται από την μητέρα τους, όταν πρόκειται να πάρουν αποφάσεις που αφορούν στην συζυγική τους ζωή.

Ο γιος αυτός μεγαλώνοντας υποφέρει από την πληγή της ουσιαστικής του ταυτότητας, γιατί ο πατέρας που έλειπε πάντα δεν του επέτρεψε να αναπτύξει την προσωπικότητά του και τον ρόλο του ως παιδί, αντιθέτως μοιάζει να έχει ζητήσει από τα παιδιά του να αναλάβουν την φροντίδα της μητέρας τους. Ο ίδιος ο πατέρας δεν επέτρεψε στο γιο να διαφοροποιηθεί. Ο γιος χρειάστηκε να αμυνθεί ολομόναχος ενάντια στην μητέρα του για να κατορθώσει να επιβάλει την αντρική του ταυτότητα, ενώ από την πλευρά της, η μητέρα δεν είχε κανέναν να της θυμίσει ότι ήταν γυναίκα.

Τέτοιες καταστάσεις εμποδίζουν την ευτυχή λύση του οιδιπόδειου συμπλέγματος, και δρουν αρνητικά την στιγμή που ο γιος επιθυμεί να αναζητήσει την δική του σύντροφο στη ζωή. Οταν ο πατέρας δεν είναι εκεί για να φράξει το δρόμο του γιου προς τη μητέρα, μητέρα και γιος μένουν ο ένας αιχμάλωτος του άλλου, συχνά μάλιστα για το υπόλοιπο της ζωής τους να καταβροχθίζουν ο ένας τον άλλον.

Αυτό ισχύει και για τους πατέρες που μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους. Είναι εκείνοι που δημιουργούν ένα συγχωνευτικό δεσμό με τα παιδιά, και στην περίπτωση αυτή είναι η γυναίκα που μένει απ'έξω από αυτή τη σχέση, με παρόμοια αποτελέσματα.

Μια μητέρα που αφήνεται στο μητρικό καθήκον χωρίς να ισορροπεί με ασφάλεια στον ρόλο της κινδυνεύει να κάνει ένα ολέθριο λάθος. Βλέπει το παιδί της σαν ένα μικρό θεό. Η διπλή υπευθυνότητα της μητέρας κινδυνεύει να οδηγήσει το γιο της σε ανευθυνότητα. Αν η μητέρα φροντίζει για όλα, από την σωματική υγιεινή μέχρι τη διατροφή και την εμφάνιση του παιδιού της, ο γιος δεν θα έχει να φροντίσει για τίποτα. Αλλά προσοχή: Η μικρή θεότητα που έχει μάθει να την πλένουν, να την ταίζουν, να της εξασφαλίζουν στέγη και ένδυση θα έχει την τάση να απαιτεί το ίδιο και από τις μέλλουσες συντρόφους της. Η φροντίδα της μητέρας εξυφαίνει ασυνείδητα τη μοίρα της νύφης.

Στο βιβλίο "Υπάρχει Ευτυχισμένος Έρωτας" ο Guy Corneau αναλύει λεπτομερώς το φαινόμενο αυτό με σπουδαίο τρόπο. Αναφέρει ότι κάθε γάμος έχει το συμβόλαιό του και η σύμβαση που υπάρχει ανάμεσα σε μια μητέρα και στο γιό της είναι μια σύμβαση συν-εξάρτησης που τους δένει με ασυνείδητους δεσμούς.

Και συμπληρώνει: "...Αφού κάθε γάμος έχει το συμβόλαιό του, αυτό που ενώνει τη μητέρα και το γιο θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής: Ο γιος θα μείνει εξαρτημένος από τη μητέρα του και σε αντάλλαγμα αυτή δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ, θα τον φροντίζει πάντα, θα του συγχωρεί τα πάντα. Σε αντάλλαγμα αυτών των μικρουπηρεσιών ο γιος θα μπορέσει να μεγαλώσει.. αλλά χωρίς να μεγαλώσει. Θα μπορέσει να γίνει άντρας, αλλά υπό την ρητή προυπόθεση πως θα μείνει για πάντα ένα μικρό αγόρι".

Και η ρήτρα με τα δυσανάγνωστα γράμματα που είναι γραμμένη στο τέλος του συμβολαίου θα έγραφε...

"Τα δύο συμβαλλόμενα μέρη δε θα μπορέσουν να χωρίσουν ποτέ. Το παρόν αποδεσμεύει το γιο και τη μητέρα από κάθε υπευθυνότητα σχετικά με τα προβλήματα που μπορούν να προκύψουν στις σχέσεις του γιου με άλλες γυναίκες. Δυσκολίες σχέσης, εγγυημένες!"

Ο Corneau καταλήγει σε ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα.

"... Η πίεση της μητρικής αγάπης υποχρεώνει το γιο να θέτει ο ίδιος το φραγμό στην αιμομιξία και του μεταδίδει ένα φόβο για τη γυναικεία επιθυμία, ο οποίος εν συνεχεία εμφανίζεται στις σχέσεις του με τις γυναίκες. Αυτή η αγωνία μπροστά στο μητρικό αίτημα εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την παραδοσιακά αμφίθυμη στάση των αντρών όσον αφορά την ερωτική δέσμευση. Φοβούνται να βρεθούν πάλι στα χέρια μιας γυναίκας χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να θέσουν τα όριά τους. Μια τέτοια κατάσταση επικρατεί όσο ο άντρας δεν έχει λύσει το οιδιπόδειο σύμπλεγμα.

...

Ιδανικά, η παρουσία του πατέρα ενεργεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε όχι μόνο να εμποδίζει την άμεση πρόσβαση του παιδιού προς τη μητέρα, αλλά και της μητέρας προς το παιδί, εμποδίζοντας την ένωση μαζί του με το να της θυμίζει ότι είναι γυναίκα. Να γιατί μια βραδιά τετ-α-τετ με τον σύζυγό της ή ένα σαββατοκύριακο χωρίς τα παιδιά μπορεί να είναι τόσο ευεργετικά για τη μητέρα που διακατέχεται από το μητρικό αρχέτυπο".

Ο ρόλος του πατέρα είναι να απομακρύνει το παιδί από την μητέρα, τηρώντας τον ρόλο του ως ερωτικός σύντροφος, και παράλληλα να εισαγάγει το παιδί στο κοινωνικό σύνολο. Βοηθάει το παιδί να ανεξαρτητοποιηθεί και να δράσει ως αυτόνομη προσωπικότητα. Οταν η μητέρα δέχεται να θέσει φραγμό στην επιθυμία της προς το παιδί, γιατί ο πατέρας είναι παρών, ή γιατί ο σύντροφός της την ικανοποιεί, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο, διευκολύνει το πέρασμα του παιδιού στην ενηλικίωση.

Ο Corneau αναρωτιέται εάν αυτή η κατάσταση δε συμβάλλει στο να ενισχύσει σε έναν άντρα τον διχασμό ανάμεσα στη σεξουαλικότητα και στα συναισθήματα. Σ'αυτή τη συναισθηματική αιμομιξία η καθεαυτή σεξουαλική πράξη δεν έχει εκπληρωθεί, παρ'όλα αυτά, υπάρχει η απαγόρευση να ανήκει σε μια άλλη γυναίκα ερωτικά. Έτσι η σεξουαλικότητα του άντρα μπορεί να διαχωριστεί εντελώς από τα συναισθήματά του. Θα μπορεί να κάνει έρωτα, αλλά δε θα μπορεί να δεσμευτεί όσο ο συναισθηματικός του κόσμος ανήκει συμβολικά στη μητέρα του. Θα πρέπει μάλιστα να σκοτώνει την αγάπη των ανθρώπων που τον πλησιάζουν, για να μην προκαλέσει τους κεραυνούς της ίδιας της μητέρας του.

Μια δεύτερη συνέπεια του οιδιπόδειου συμπλέγματος που δεν έχει λυθεί ανάμεσα στη μητέρα και στο γιο φαίνεται από την πρωτοκαθεδρία που έχει ο αυτοερωτισμός σε πολλούς άντρες. Η πορνογραφία εκφράζει και εκμεταλλεύεται ταυτόχρονα αυτή την ψυχολογική κατάσταση. Ο άντρας αυνανίζεται μπροστά σε γυναικεία κορμιά που δεν μπορεί να αγγίξει. Αυτός ο αυτοερωτισμός, που συνδέεται με την κατανάλωση πορνογραφικού υλικού και κρατάει καμμιά φορά μια ολόκληρη ζωή, συμβολίζει με τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση του ευνουχισμού.

(Στη δημοσίευση υπάρχουν πολλές αναφορές από το βιβλίο του συγγραφέα Guy Corneau "Υπάρχει ευτυχισμένος έρωτας;" Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ).